Doorgaan naar hoofdcontent

Een positief zelfbeeld - hoe bouw je dat op?

Ik ken een jongedame - ik zal geen namen noemen - die een foto van zichzelf op een 'hij vindt me leuk, hij vindt me niet leuk' pagina had gezet. De pagina heette anders, ik weet niet meer hoe maar ik wil er geen reclame voor maken dus noem ik hem gewoon zo. Onder je foto kunnen mensen intypen wat ze van jou vinden. De reacties zijn onder te verdelen in twee categorieën. Óf ze willen bepaalde dingen met je doen, óf ze willen deze dingen absoluut niet met je doen. Beide meningen worden met even krachtige woorden omschreven, die ik niet zal herhalen.

Ik heb één tip voor een positief zelfbeeld en die vind je onderaan. Maar eerst wat gedachten aan de hand van bovenstaande situatie.


Ik heb aan deze jongedame gevraagd wat ze daar nu leuk aan vindt. Het stomme commentaar wuift ze gewoon weg, dat kan haar niets schelen, zegt ze. Het 'positieve' commentaar vindt ze leuk om te horen. Dat is alles. Ik kan maar moeilijk geloven dat ze er zo weinig waarde aan hecht, waarom doet ze dan die moeite?

Veel mensen zullen denken, en zeggen, ach, die jeugd van tegenwoordig.

Ik niet. Ik denk: die ouwelui! Waarom hebben ze ons een wereld nagelaten waarin dit normaal is? Met tv-schermen die terugpraten. Jij ziet niet alleen de wereld, maar je krijgt ook te zien wat de hele wereld van jóu vindt. Omdat ik inmiddels bijna meer bij de ouwelui dan bij de jongelui hoor, vraag ik me af: waarom laten wij dit aan onze kinderen na? Valt het voor ons onder het kopje 'vrijheid'? Doen wat je zelf leuk vindt?

Nu snap ik best wel dat je in je eentje niet de wereld kunt veranderen, al schijnt het iemand weleens gelukt te zijn in een ver verleden. Maar hoe zit het met de waardigheid van de vrouw? En waarom beschermen wij die niet meer?

Of, in iets modernere bewoordingen: hoe zit het met onze eigenwaarde en ons zelfbeeld? (dit geldt ook voor mannen)

Is eigenwaarde gewoon een mening die je over jezelf hebt, zoals anderen een mening over jou hebben?

Je moeder en je beste vriendin vinden je misschien heel leuk, lief en grappig, maarja, dat is hún mening, en dus ook maar relatief en de rest van de wereld kan wel iets heel anders vinden.

Ik heb het altijd gezien, als iets dat je in je eentje voor elkaar moet zien te krijgen. Hoe kan het ook anders, als alles slechts iemands mening en dus niets absoluut waar is.

Maar hóe bouw je dan een positief zelfbeeld op, en hoe help je (bijvoorbeeld) je kinderen dat op te bouwen?

Er gonzen allerlei vage adviezen in tijdschriften en op social media, zoals 'doen waar je zin in hebt' en 'je van niemand iets van aantrekken'.

In onze samenleving worden mensen gezien als toevallig geëvolueerde apen (bron: lagere school). Maar als je ook maar een beetje beschaving nastreeft is dat wel lastig. Ik bedoel stel je voor dat je kind in een hele klas vol van die toevallig geëvolueerde apen zit, die ook nog eens niet volwassen zijn. Dan verwacht je eigenlijk ook niet dat ze zich netjes gedragen. Voor je het weet ben je weer terug in het stadium van de apen.

Als je van jongs af aan leert dat je toevallig ontstaan bent, net als de hele mensheid, en dus niet méér bent dan een toevallig samenraapsel van atomen, als je thuis hoort dat je misschien niet eens gewild, niet 'gepland' bent, als je als volwassene (vindt dat je) mislukt bent in je carrière, dat je hebt gefaald als ouder of als partner, dan ben je misschien geneigd een optelsom te maken van al je goede en slechte kanten.


En deze som kan negatief uitvallen.


Het meest zinnige dat ik ooit heb gehoord wat betreft zelfbeeld, is dat er een God is de mens gemaakt en gewild heeft, iederéén. Dat geeft een heel ander zelfbeeld en een ander mensbeeld. We zijn dan allemáál door God persoonlijk gemaakt en gewild.


Dat scheelt een hoop rekenwerk met bovenstaande rekensom.


En zeg nou zelf, daar kan toch geen toevallig ontstane materie, geen ontwikkelde mensaap, en geen tot prins gezoende kikker tegenop?



Dit is dag 8 van 40 dagen bloggen