Vannacht goed geslapen. De eerste nacht werd ik om middernacht wakker van de klok (die slaat hier de hele nacht door) en sliep pas weer om drie uur.
Ik ga omschrijven hoe ik hier de sfeer ervaar.
Bij het klooster zit een park met eeuwenoude bomen. Foto's volgen later want ik krijg er maar één in de blog.
Er zijn nog drie nonnen over. December moeten ze weg. Eén gaat naar een ander klooster. Eén gaat naar het nabijgelegen Breukelen waar ze al werkt als pastoraal werkster en één wil in de buurt blijven wonen. Maar het bejaardentehuis, dat sinds mijn jeugd vier keer zo groot is geworden, heeft geen plaats. Wel mag ze op de wachtlijst. Eind dit jaar is ze 82.
De gemeente en het bejaardentehuis mogen God op hun blote knieën danken dat ze haar hier mogen houden en dan ook meteen maar de rode loper uitleggen!
Mijn moeder was vroeger lid van 'Maarssenjurk', een club dames die zich met allerlei besturen bemoeiden. Dit had vast een mooie actie van hen opgeleverd! Nu heb je alleen nog Maarssenbroek. De tijd dat mijn moeder af en toe een non in huis vond, een sigaretje rokend voor de haard, is voorbij.
Om mezelf te troosten heb ik roze nagellak gekocht bij de Hema. Die is er gelukkig wel weer in Maarssen. Ik heb ook vast een leuk huis uitgezocht in de nieuwe woonwijk.
Gisteren maakte ik een avondwandeling en ik besloot een sluiproute langs Achter Raadhoven, te nemen, maar het hek was gesloten! Dan maar via het pad langs de Vecht. Daar zat een stel Duitsers midden op het pad te drinken. Ik groette niet, een meisje moet soms assertief zijn. Dan rechtsaf het donkere Timmermanslaantje in. Het was er zó donker dat ik de weg haast niet zag. De weg was smal met aan beide kanten een sloot. Enge mannen kunnen zich hier niet verschuilen maar dat stelt me maar half gerust. Je-zus, zeg ik bij mezelf op de inademing. En weer Je-zus op de uitademing.
Er is hier een groep dames uit Drenthe, vijf pkn'ers en één gereformeerde. Daar had ik gister tijdens het ontbijt een enthousiast gesprek mee: 'Waat doeoet uuu in 't daaaglijks leeev'n'. Ze gingen al jaren elk jaar samen een paar dagen naar een klooster. Ze kenden elkaar van verschillend kerken en kerkkoren.
Ik legde haar het concept van 'eenheid in veelvuldigheid' uit, van de Drieëenheid die ook Drievuldigheid wordt genoemd.
Eenheid is leuk maar soms ben je gewoon anders en heb je geen zin om je aan te passen.
Vanochtend kwam ik bij het station een poster tegen, die haarfijn uitdrukt hoe ik me voel. Dat komt niet door het klooster maar als ik door Maarssendorp loop heb ik het gevoel in mijn eigen toekomst te lopen. Als ik niet snel genoeg doorloop zit ik gevangen in een toekomst, waarin er nog maar zo weinig nonnen zijn dat het klooster niet behouden kan blijven. En waarin er voor de enige non die in deze buurt wil blijven geen woonruimte is.
Ik loop hard door, zodat de illusie dat het 2016 is niet springt waardoor ik opnieuw in mijn jeugd zou belanden. Zonder kerk, maar met verplichte openbare opvoeding waarvan niemand vraagt op welke aannames dát nu weer gebaseerd is. Waar Jezus wordt bespot, de mannen van mijn familie shirtloos paaseieren zoeken tussen de eeuwenoude bomen in de kloostertuin. En vervolgens verbannen worden uit dit aards paradijs. Die christenen ook met hun schaamte.
Ik loop hard door en treuzel niet.
Lees verder: laatste dag priorij.
Voorafgaand: vandaag liep alles anders.
Ik ga omschrijven hoe ik hier de sfeer ervaar.
Bij het klooster zit een park met eeuwenoude bomen. Foto's volgen later want ik krijg er maar één in de blog.
Er zijn nog drie nonnen over. December moeten ze weg. Eén gaat naar een ander klooster. Eén gaat naar het nabijgelegen Breukelen waar ze al werkt als pastoraal werkster en één wil in de buurt blijven wonen. Maar het bejaardentehuis, dat sinds mijn jeugd vier keer zo groot is geworden, heeft geen plaats. Wel mag ze op de wachtlijst. Eind dit jaar is ze 82.
De gemeente en het bejaardentehuis mogen God op hun blote knieën danken dat ze haar hier mogen houden en dan ook meteen maar de rode loper uitleggen!
Mijn moeder was vroeger lid van 'Maarssenjurk', een club dames die zich met allerlei besturen bemoeiden. Dit had vast een mooie actie van hen opgeleverd! Nu heb je alleen nog Maarssenbroek. De tijd dat mijn moeder af en toe een non in huis vond, een sigaretje rokend voor de haard, is voorbij.
Om mezelf te troosten heb ik roze nagellak gekocht bij de Hema. Die is er gelukkig wel weer in Maarssen. Ik heb ook vast een leuk huis uitgezocht in de nieuwe woonwijk.
Gisteren maakte ik een avondwandeling en ik besloot een sluiproute langs Achter Raadhoven, te nemen, maar het hek was gesloten! Dan maar via het pad langs de Vecht. Daar zat een stel Duitsers midden op het pad te drinken. Ik groette niet, een meisje moet soms assertief zijn. Dan rechtsaf het donkere Timmermanslaantje in. Het was er zó donker dat ik de weg haast niet zag. De weg was smal met aan beide kanten een sloot. Enge mannen kunnen zich hier niet verschuilen maar dat stelt me maar half gerust. Je-zus, zeg ik bij mezelf op de inademing. En weer Je-zus op de uitademing.
Er is hier een groep dames uit Drenthe, vijf pkn'ers en één gereformeerde. Daar had ik gister tijdens het ontbijt een enthousiast gesprek mee: 'Waat doeoet uuu in 't daaaglijks leeev'n'. Ze gingen al jaren elk jaar samen een paar dagen naar een klooster. Ze kenden elkaar van verschillend kerken en kerkkoren.
Ik legde haar het concept van 'eenheid in veelvuldigheid' uit, van de Drieëenheid die ook Drievuldigheid wordt genoemd.
Eenheid is leuk maar soms ben je gewoon anders en heb je geen zin om je aan te passen.
Vanochtend kwam ik bij het station een poster tegen, die haarfijn uitdrukt hoe ik me voel. Dat komt niet door het klooster maar als ik door Maarssendorp loop heb ik het gevoel in mijn eigen toekomst te lopen. Als ik niet snel genoeg doorloop zit ik gevangen in een toekomst, waarin er nog maar zo weinig nonnen zijn dat het klooster niet behouden kan blijven. En waarin er voor de enige non die in deze buurt wil blijven geen woonruimte is.
Ik loop hard door, zodat de illusie dat het 2016 is niet springt waardoor ik opnieuw in mijn jeugd zou belanden. Zonder kerk, maar met verplichte openbare opvoeding waarvan niemand vraagt op welke aannames dát nu weer gebaseerd is. Waar Jezus wordt bespot, de mannen van mijn familie shirtloos paaseieren zoeken tussen de eeuwenoude bomen in de kloostertuin. En vervolgens verbannen worden uit dit aards paradijs. Die christenen ook met hun schaamte.
Ik loop hard door en treuzel niet.
Lees verder: laatste dag priorij.
Voorafgaand: vandaag liep alles anders.