Huwelijksvoorbereiding

Gisteravond hebben we de eerste avond van de huwelijksvoorbereiding in de kerk gehad. We zijn met drie paren. Het begon rustig, totdat we een magazine kregen. STUD sloeg het open en ik zag een groot... lieveheersbeestje! Vorige week zag ik op straat ook al een rood autootje met zwarte stippen. Het trof mij en ik moest even nadenken waarom.

Voor het vrijgezellenfeest van mijn zus was het thema 'sprookjes'. Een vriendin had haar rode auto met zwarte stippen versierd en mijn zus werd verkleed als elfje. Ik gaf haar een zoutvaatje, één van twee identieke zoutvaatjes waarvan ik zelf de andere hield. Hier staat het sprookje dat ik erbij vertelde van de prinses en het zoutvaatje.

Ik hoorde gegiechel naast me. Ik keek op en zag dat beide andere paren dezelfde bladzij voor zich hadden. Er stond een cartoon op van... een sneeuwpop! Zijn nieuwe vriendin zegt over hem: "Hij is weliswaar kil maar hij klaagt nooit, en met de lente is hij toch weer weg!"

Ik glimlachte, en dacht aan de smeltende sneeuwpop mijn bekeringsverhaal:

De zon scheen op mij als op een ijsblok. Ik werd water, de vastigheid verdween. Ik probeerde de laatste brokstukken nog bij elkaar te houden maar het was te laat. Waarvoor te laat weet ik ook niet. Ik geloof dat ik het niet goed deed want er dreven allemaal brokstukken van mij in de plas. Heb je weleens geprobeerd bij dooi van de resten van een sneeuwpop weer een sneeuwpop te maken? Is dom. Als je ijs wilt heb je kou nodig. Als het warm is smelt het ijs. Wat mensen van mij leken te verwachtten, en wat ik ook lang van mijzelf verwacht heb, is dat ik een koude vaste vorm blijf houden. Maar dan bevries ik iedereen met mijn kou, of ik word zelf verwarmd door de liefde en dan kan ik niet in vaste vorm blijven.

In het magazine stond ook een interview met Annette Heffels. Zij is psycholoog en toevallig ook bevriend met mijn moeder. Afgelopen weekend vroeg mijn schoonmoeder mij mee naar de Margriet Winterfair. Daar zou Annette Heffels komen voorlezen uit haar boek en ze zou zingen, samen met haar dochter. Moeder-dochter. Ik verbijt mijn tranen om de moeder-dochterband die ik al jaren niet meer heb met mijn moeder.

Ken je dat, teveel dingen die je ineens raken?

Herinneringen aan het vrijgezellenfeest van mijn zus. Die inmiddels alweer jaren gescheiden is.

Het sprookje dat me raakt van de prinses en het zout.

Een verloren gegane vriendschap met een dierbare huisvriendin.

Een verdwenen moeder-dochterband.

En dan de sneeuwpop, analogie voor een moeilijke tijd.

Ik wil niet huilen maar een leuke schoondochter zijn.

Me bruidsmake-up laten aanmeten en voor schoonmoeder schoonmoedermake-up.

Maar ik durf niet.

Ga verder naar Huwelijk - stand van zaken