Maargoed, verder met mijn cv:
Ik werk in een tuinderij. Daar raak ik van mijn angst af:
Niet lang daarna nam ik contact op met de kerk in de woonplaats van Stud. Daar kon ik aanschuiven bij de doopvoorbereiding die net begonnen was met nog twee andere mensen. Ik was niet de enige die zich wilde laten dopen!
Vlak voor de paasviering waarin volgens de traditie volwassenen gedoopt worden, had ik een geloofscrisis. Waar was ik eigenlijk mee bezig? Geloofde ik wel echt? En wat zouden 'de mensen' wel denken? Uiteindelijk ben ik op 30 juli 2000 op een gewone zondag gedoopt.
Hier eindigt mijn bekeringsverhaal, maar begint mijn weg als versgebakken katholiek.
Ik werk in een tuinderij. Daar raak ik van mijn angst af:
- dat alles mislukt wat ik aanraak: 'k was bang dat er niets uit zou komen als ík zaadjes zou zaaien, maar mijn eerste zaadjes van de Oost-Indische Kers kwamen gelukkig uit. Ik heb ze dit jaar in mijn eigen tuin gezaaid, mijn perk staat er vol mee! Mooie bloem en ook eetbaar.
- om te genieten van nutteloze dingen: ik was goed in bloemen snijden terwijl ik me op groenten had willen richten want die zijn tenminste nuttig. Maar bloemen worden ook gewaardeerd. We kunnen genieten en troost ervaren door het kijken naar bloemen, en naar de hele natuur. De bloemstukken in de kerk. De bloemen in tuinen en vensterbanken.
- om fouten te maken: mijn baas zei bij het schoffelen: als je niets meepikt van de plantjes heb je het niet goed gedaan.
In 1998 leer ik mijn man kennen, in dezelfde week dat ik mijn eerste afspraak had om met een pastoor te praten over mijn doop! Dat gesprek vond plaats in de mooie pastorie naast de kerk. Er stond een grote antieke biechtstoel, 'maar tegenwoordig komen mensen niet meer zoveel om de biecht', zei de pastoor. Dat vond ik jammer, en helaas vertrok deze pastoor al snel naar een andere locatie en kon mij niet verder helpen.
Op maandag had ik dit gesprek, en op vrijdag ging ik uit met een groepje kennissen. Waaronder Stud. In de week daarop belde hij om mij mee uit te vragen. Ik zei ja. Dat zal niemand verbazen.
Op maandag had ik dit gesprek, en op vrijdag ging ik uit met een groepje kennissen. Waaronder Stud. In de week daarop belde hij om mij mee uit te vragen. Ik zei ja. Dat zal niemand verbazen.
Niet lang daarna nam ik contact op met de kerk in de woonplaats van Stud. Daar kon ik aanschuiven bij de doopvoorbereiding die net begonnen was met nog twee andere mensen. Ik was niet de enige die zich wilde laten dopen!
Vlak voor de paasviering waarin volgens de traditie volwassenen gedoopt worden, had ik een geloofscrisis. Waar was ik eigenlijk mee bezig? Geloofde ik wel echt? En wat zouden 'de mensen' wel denken? Uiteindelijk ben ik op 30 juli 2000 op een gewone zondag gedoopt.
Hier eindigt mijn bekeringsverhaal, maar begint mijn weg als versgebakken katholiek.