Maria Magdalena

Is het niet wonderlijk hoe groot de belangstelling is voor Maria Magdalena. Hoe haar relikwieën op vele plaatsen zouden zijn beland. Velen lijken ervan te dromen een nazaat te zijn uit de vermeende relatie tussen Jezus en Maria Magdalena. Door de eeuwen heen was dit voor vele esoterische gelovigen al iets om mee bezig te zijn maar nu lijkt het wel gemeengoed.

Mijn man kwam jaren geleden thuis met de boeken van Dan Brown. Hij las ze in één ruk uit. Terwijl hij zelden leest. Ik sla 'De Da Vinci code' open, blz. 242-243:

'De heilige graal is Maria Magdalena...'. 'Maria Magdalena vormde een enorme bedreiging voor de mannen van de Kerk. (...) ze beschikte ook over het tastbare bewijs dat degene die kort daarvoor door de Kerk tot godheid was uitgeroepen, een sterfelijke afstammeling had voortgebracht.'

Dat is precies het beeld waarmee ik ben groot gebracht. De Kerk, wat synoniem is voor mannen, is bang voor de vrouwelijke oerkracht. Het wonderlijke is, dat die oerkracht gezocht wordt in het seksuele en in het zondige. Niet in de christelijke huwelijkse seksualiteit, maar in de zondige. Terwijl je als christen zou zeggen dat de kracht te vinden is bij het goede, het heilige, het maagdelijke. Maar dat lijkt zijn zeggingskracht verloren te hebben. Maria Magdalena is overigens ook een heilige.

Voor mijn bekering had ik erg veel met Maria Magdalena. Als mens is het nu eenmaal makkelijker je te herkennen in een zondares. De Heilige Maagd Maria lijkt wel heel erg onbereikbaar. In de begintijd van mijn bekering was ik op bezoek bij mijn oma, die niet van de diepgaande gesprekken was, maar ze zag mijn worsteling met het geloof. Ze gaf mij twee boeken. Haar man had daar, voor zijn overlijden in de Tweede Wereldoorlog, zeer veel aan gehad. Het ene is getiteld 'De Groote Zondares'. In een ontroerende scène ontmoet Maria Magdalena Maria, de moeder van Jezus. Zij ziet haar van verre aankomen en loopt op haar af. Wanneer zij naderbij komt, ervaart zij zo sterk de goedheid en liefde dat zij tot een spontaan opbiechten van haar zonden komt. Maria voelt zo met haar mee dat zij meehuilt. Dit is het begin van een vriendschap.

Het begrip 'zonde' en 'zondaar' zijn niet erg populair meer. Het komt mij voor alsof deze begrippen juist tot wenselijk zijn verheven, we vereren liever de zondaar dan de Heilige. Een complottheorie over verborgen bloedlijnen... we geloven niet in Jezus maar wel in zijn nazaten?

Dat moest ik even kwijt. Deze overweging is een reactie op een artikel uit het blad van Vrije Scholen, de Seizoener. Daar werd de kerk waar ik besloten heb van te houden afgekraakt om het punt van de vrouwelijke kracht aan te stippen. Maar, is het niet beter geprikkeld te zijn tussen antroposofen waar je het niet mee eens bent dan in slaap te vallen tussen Katholieken op scholen waar niet meer gebeden wordt en waar de Bijbel niet meer gelezen van word? Ik ben nog steeds van mening van wel.

P.S. Toen ik lekker in mijn tuintje in de hangmat de Seizoener verder zat te lezen, kwam ik een stukje tegen over de aardbei.

'Het blad is harmonieus in drieën gedeeld als een verwijzing naar de heilige Drie-eenheid.' (zie de foto aan het begin van deze blog) 'Dit drietallig blad zou een reden kunnen zijn dat de aardbei binnen het christendom ook het symbool is van rechtschapenheid, bescheidenheid en deemoed. De heilige maagd Maria wordt vaak afgebeeld in een mantel versierd met kleine bosaardbeitjes. Of er groeit een klein bosaardbeitje aan haar voeten, als teken van nederigheid.'  

Mijn aardbeienplant.