Blootsvoets

Deze is speciaal voor mijn man. Als ik 's avonds naast hem zit achter de computer dan moet ik regelmatig hardop lachen. Wat is er nu weer, vraagt hij dan. Ik probeer dan de grappen van Jennifer Fulwiler in het Nederlands te vertalen en realiseer me hoe moeilijk dat is. Ik moet achtergrondinformatie geven: 'Ze is een bekeerling van atheïst naar katholiek. Haar man is ook een bekeerling maar dan van baptist naar katholiek'. Teveel vaktermen in één zin...

Omdat ons klimaat het niet toelaat je schoenen te vergeten, volgt hier een vertaling van 'bibleclass' van Jennifer Fulwiler vanuit het woestijnklimaat van Austin, Texas:

Vorige week was de eerste Bijbelles. Toen we halverwege waren, meldde één van mijn dochters dat ze geen sokken aanhad. 

Ik belde mijn man in een furieuze opwelling, wat een vergissing bleek, want in een situatie als deze moet je nooit een man bellen. Vanuit mijn gezichtspunt was het doel van het gesprek dat hij mijn ach en wee zou aanhoren en dan zijn vuist zou verheffen om te roepen, 'Dat is de meest frustrerende situatie ooit! Hoe kun je zo leven?!'. Dan zouden we samen spijt voor mij voelen. 

In plaats daarvan ging hij in oplossingsmodus. Hij zei dat mijn zoon zijn Rollerblades aan kon doen die nog achterin de auto lagen, en onze dochter kon dan zijn schoenen aan, die maar vijf maten te groot waren (en toen ik zei dat onze zoon niet zo goed is met Rollerblades, pareerde mijn man dat ik hem naar de Bijbelles kon rollen en zolang hij niet uit zijn stoel zou opstaan zou dat prima gaan). 

Toen wees mijn man erop dat we nog papieren zakdoekjes en een mengelmoes van lintjes van verjaardagsverpakkingen onder een stoel hadden liggen. Die kon ik opgraven en daarvan schoenen voor de kinderen maken. Ik hoonlachte en hij vroeg zich af waarom ik hem belde als ik niet geïnteresseerd was in oplossingen.  

Mijn man vroeg, 'Wil je dat ik opbel om te vragen of ze blootsvoets mag komen?' 'Dat mag altijd', zei ik. 

Mijn man moest lachen. Denk je dat we een reputatie van 'Shoeless Fulwilers' krijgen? Het antwoord bleek de volgende dag, toen hij onze zoon naar voetbaltraining bracht... en daarbij zijn schoenen vergat.