Carnaval

Al enige tijd vraag ik mij af hoe ik het carnavalsfeest kan inpassen in mijn (geloofs)leven. Als kind deed ik fanatiek mee als clown en mijn buurmeisje was fee en wij stonden dan voor onze huizen. De carnavalsoptocht kwam daar langs, de fanfare en de dansmariekes. Daar had ik graag bij gewild, maar dat mocht niet van mij moeder, wat ze nu trouwens ontkent. Wagens hadden we niet, behalve dan de zwaan, ja de zwaan, van een garagebedrijf. Het hele jaar stond die op het dak van de garage maar met carnaval mocht hij uitvliegen.

Daarna kwamen de kinderen. Carnaval was voor kinderen bij ons in het dorp. Wij sloten achter aan, of bij een passerend vriendinnetje. De ouders bleven thuis hoor. Wat dacht je. Mijn buurmeisje was wel christelijk maar dan van de protestantste tak van de familie. En mijn ouders, die deden natuurlijk niet zo gek, tenminste niet op een georganiseerde manier.

Heel veel kinderen dus, en een enkele ouder, belandden dan met fakkels en lampionnen (met echte kaarsjes) bij het stadhuis. Op het grasveld in de achtertuin, dat afgezet was met een hek, keken we naar de show van dansmariekes en muziekanten.

Schuldig voelde ik me wel een beetje. Intellectueel was het natuurlijk niet, noch vrijgevochten van de kerk, twee waarden waar mijn ouders zoveel aan gelegen was.

Gedurende vele jaren viel carnaval voor mij daarna volledig van de kaart. Dat is makkelijk hoor, boven de rivieren.

Totdat ik in Sydney de gay-mardi-gras meemaakte. Maar dit heeft geloof ik niet echt met geloof te maken. Ik heb er geen foto's van want dit was voor het digitale tijdperk. Maar ze noemen het wel mardi gras, de vette dinsdag voor de aswoensdag dus, maar als je daar niet mee bent opgevoed zoals ik dan weet je daar niets van. Ik dacht dat mardi gras altijd ging over transseksuelen die met meer minder dan meer kleren over straat gingen en probeerden de christelijke bevolking te choqueren.

Maarja nu ben ik bekeerd tot het katholieke geloof, waar toch uiteindelijk de oorsprong ligt van dit feest. Toen ik een uitnodiging kreeg om aanstaande zondag carnaval te vieren in Maastricht, waarbij wij in Roermond een tussenstop maken om een mis in een prachtige kathedraal bij te wonen, om ons daarna in een half uur om te kleden en onze weg te vervolgen naar Maastricht waar wij ons dan in het feestgedruis mengen, toen kon ik alleen maar ja zeggen.

Dit betekent wel dat mijn mail van morgen ofwel onderweg gepost wordt, maar waarschijnlijker is dat hij pas maandag gepost wordt. Maar dan heb ik in ieder geval iets te vertellen, hopelijk met foto's.

Veel wil ik niet kwijt over hoe ik verkleed ga, maar in ieder geval zal ik iets aanhebben van mijn moeder. Zij verkleed zich nooit hoor. Tenminste niet georganiseerd.

Dit is deel 6 van 7 mails in 7 dagen, gehost door Jennifer Fulwiler op Conversion Diary.