Collecte, wie heeft er geen hekel aan. En altijd rond etenstijd. Sta je net in drie pannen tegelijk te roeren, gaat de bel. Misschien is het een vriendje dat nog langs zou komen. Toch maar even kijken. Daar staan twee vreemde voeten voor de deur, zie ik via het niet-afgeplakte deel onderaan de deur. Maar de vreemdeling heeft mij natuurlijk allang gezien dus ik doe toch maar open en, met het oog op mijn pannen, hoop ik dat het kort duurt.In één van die pannen zit namelijk een roux in het beginstadium.
Dan zie ik een bekend gezicht. De reuma-meneer! Al jaren komt hij collecteren voor het reuma-fonds. Ik vraag me af of mijn moeder, die om de hoek woont en zelf ook reuma heeft, deze meneer net de deur gewezen heeft. Zij geeft niet meer aan collectes, ook niet aan het reumafonds, want 'Je moet toch ergens aan dood gaan'. Niet dat dat wat opheldert, want van reuma ga je niet dood.
Ik glimlach naar de meneer en ben blij hem te zien. Hij is heel aardig en één of twee keer per jaar staat hij voor mijn deur. Ik heb eens een veel te lange discussie gehad met een meneer die kwam collecteren voor een bepaalde kinderziekte. Ik wilde hem wel iets geven voor de moeite, maar hij vond juist dat het om het dóel moest gaan. Begrijpelijk maar wel erg principieel. En dan, vond ik, kon ik die euro net zo goed besteden aan mijn eigen kind met het syndroom van Asperger.
Daar stonden we dan. Voor onze kinderen, of andermans kinderen. Deze of die ziekte, dit of dat kind.
De moraal van dit verhaal. Het is vastentijd, en ook ik probeer een schepje meer dan wel minder te doen. Ik ben mijn kasten aan het uitruimen en maak bonen en rijst op die over datum zijn. Ik heb me ooit voorgenomen alle collectes aan de deur iets te geven, en daarbij zeg ik soms nee, want altijd ja zeggen is gevaarlijk heb ik geleerd.
De roux was gelukkig niet aangebrand. De cannelloni en de spinazie waren niet over datum maar wel uit de voorraadkast (en diepvries) omdat het geplande maal niet doorging omdat Bud onverwachts bij oma bleef eten.
Cannelloni gevuld met spinazie en ricotta
1 ui
knoflookteen
250 g cannelloni die je niet hoeft voor te koken (en anders gewoon even voorkoken)
350 g ricotta
1 ei
125 g geraspte parmezaanse kaas
nootmuskaat, peper, zout
bloem
300 ml melk
Snipper de ui fijn en bak in een eetlepel olie. Voeg de fijngehakte knoflook toe en daarna de spinazie. Laat slinken, mag deels rauw blijven. Druk de spinazie uit in een zeef en hak fijn. Roer de ricotta erdoor, een ei en 75 g kaas en wat zout, peper en nootmuskaat.
Cannelloni vullen met spinaziemengsel en in een ovenschaal leggen.
Doe voor de roux 50g boter in een pan en laat smelten. Doe er dan drie eetlepels bloem bij, roeren en een minuut al roerend gaar laten worden. Voeg 300 ml koude melk toe en blijf roeren tot het bindt. Voeg 50g geraspte kaas en zout, peper en nootmuskaat naar smaak toe.
