Mijn vingertoppen jeuken van mensen die moord en brand roepen om de kerksluitingen, terwijl zijzelf degenen zijn die hun kinderen niet in de kerk hebben kunnen houden. En evenmin hun jaren-’60 hippie generatiegenoten.
Dan heb je ook nog de brave
katholieken, niet degenen met tweede huwelijken, die vinden dat er geen
genade moet zijn voor de minder brave katholieken. Dat is net zoiets als de
goede broer uit de bijbel die gebrouilleerd raakt met zijn vader omdat deze een
feest geeft voor de andere broer, die na een leven van zonde tot inkeer is
gekomen en naar huis is teruggekeerd.
'Als ik het niet mag, dan mag jij het ook niet'.
Maar, zo’n tweede huwelijk-persoon die tot inkeer komt kan geen katholieke kant op. Behalve door geheelonthouder te worden, maar
dat kan je van een Nederlander anno 2015 niet vragen, toch? Daar was die
seksuele revolutie niet voor.
Ik vind het heel verwarrend, want de ultra-orthodoxe
katholieken die ik heb leren kennen zijn op sommige punten zelf
helemaal niet orthodox. Dat beantwoordt aan het beeld van een hypocriete kerk
dat ik met de paplepel ingegoten heb gekregen en dat mij de
eerste dertig jaar van mijn leven ver van het kerkelijk leven heeft gehouden.
Maar, na 14 jaar katholicisme, 9 jaar kerkgang en 4 jaar verdieping in de leer van de
katholieke kerk is mijn conclusie dat het niet de leer van de kerk is,
noch de paus noch de bisschop of vicaris die mijn geloof steeds weer bezoedelt. Zelfs geen pastoor. Het waren gelovigen zelf.
Ultra-ortodoxen die geloven dat het geen zin heeft
te bidden voor mensen die zichzelf van het leven beroofd hebben.
Ultra-orthodoxen die vonden dat onze pastoor te modern was, zodat ik niet meer wist naar wie ik moest luisteren (God en mezelf, daar komt
het dan weer op uit). Of juist modernen, die ongehuwd samenleven niet afkeuren en eigenlijk nooit hardop over geloof praten.
Modernen, die al die jaren verzuimden mij over de leer van de
katholieke kerk te vertellen. Als ze dat bij mij als bekeerling al niet deden,
dan vast ook niet bij hun tweede-huwelijk-broeders en zusters.
Hebben de ultra-orthodoxen, die nu hun mond opendoen, ook hun mond opengedaan toen hun broeders en zusters massaal trouwden terwijl ze feitelijk al getrouwd waren met iemand anders? Zwijgen is toestemmen en dus medeplichtigheid, toch?
Nu zijn het de moderne mensen die voor mij de herberg
hebben gevormd, die onze kerk zo graag wil zijn, waar ik mij welkom voelde
en wist dat Christus ook mij wilde bereiken. Terwijl het juist de ultra-orthodoxen zijn, die mij op de leer van de
kerk hebben gewezen waardoor mijn geloof zich kon uitkristalliseren (zeg maar mij verteld hebben na negen jaar katholiek zijn
dat er een geschreven leer van de
kerk bestaat die je in boeken en online kunt raadplegen, bijvoorbeeld via
rkk.nl, en dat die leer zelfs nog aldoor wordt geupdate via bijvoorbeeld pauselijke
encyclieken, al kan er nooit iets worden toegevoegd aan of afgedaan van wat in
de Bijbel staat).
Zonder deze leer kan ik mij geen geloof meer
voorstellen, want dat de meeste mede-katholieken weinig boekjes open
doen over wat het geloof nu eigenlijk behelst, dat is duidelijk. En hun zwijgen weegt nu eenmaal moeilijk op tegen hun schreeuwende hippie-vrijheidsstrijder-broeders.
Ik had heel vies gekookt deze aswoensdag. Eerlijk gezegd leek het wel
kots. Het was een linzenschotel, maar ik had bruine linzen moeten nemen in
plaats van rode, want de rode waren tot prut gekookt, met wat brokjes
groenten erin. Het smaakte nergens naar.
Daarom deed ik er toch een half blok feta in blokjes doorheen. Soms snap
ik de wereld ook minder dan anders, want mijn man vond het ‘lekker’, en onze zoon zei niets, haalde zijn schouders op, en at
zijn bord leeg, wat ook betekent 'lekker'. Niemand vroeg een
toetje en ze wisten niet eens dat dit een vastenmaaltijd was.
Had de goede broeder uit de Bijbel het toch makkelijk, die hoefde niet te zien hoe zijn broeder zondigde, terwijl de hedendaagse broeder voortdurend geconfronteerd wordt met alle zonden van zijn medebroeders. Maar ik heb een zus, en ook al worden dingen niet gezegd, van je eigen zus weet je prima wat ze uitspookt toch, (en vice versa). 't Is ook jou verantwoordelijkheid, toch?
Erg fijn geschreven en recht uit het hart!
BeantwoordenVerwijderenIk deel je mening: niet de bisschoppen en priesters zijn verantwoordelijk voor de kerksluitingen: dat zijn de gelovigen zelf! (Alleen schijn je dat niet zo tegen ze te mogen zeggen....)