In het begin van de week had ik ingrediënten gekocht voor sinaasappel-kwarktaart. Maar dinsdag vond ik opeens dat ik het opmaken van de begroting (heet dat nog begroting als het geld al is uitgegeven?) niet langer kon uitstellen.
Het bedrijf waar Stud werkte is vorig jaar failliet gegaan, en faillissementen gaan gepaard met inkomensverlies, zonder 'oprotpremie'. Daar hadden we al rekening mee gehouden, maar niet genoeg, zo bleek.
Ik ben de rest van de week bezig geweest met het opmaken van de balans en het vaststellen van een huishoudbudget. Oke, ik heb ook nog wel wat anders gedaan die dagen. Maar we werden er niet vrolijk van.
Stiekem ben ik blij dat ik net een 'everlasting' lipstick, een Blemish Balm en een wenkbrauw-mascara heb gekocht.
Zonder goede dekking zie je mijn poriën en op selfies lijkt mijn neus toch al groter dan hij is. Ook heb ik net eeltzalf gekocht. Witte donderdag is tenslotte op komst - iemand zal maar op het onzalige idee komen je voeten te wassen. De zalf belooft wonderen.
Zo sta ik zaterdag taart te maken, als Stud me ineens feliciteert. Zou hij vandaag 26 jaar bij dat bedrijf gewerkt hebben? Dan realiseer ik me, dat het vandaag onze (burgerlijke) trouwdag is.
Het was een gelukkige samenloop van omstandigheden dat ik net vandaag kwarktaart maakte.
Toen ik in mijn voorraadkast stond voor een nieuwe rol vershoudfolie, was ik dankbaar die daar aan te treffen. Dankbaar voor het eten dat we hebben.
Leven is kwetsbaar. Maar de God, die mij geroepen heeft om mij te laten dopen, die ons de weg naar het huwelijk heeft laten beleven, die God van Jozef en Maria, zwanger op een ezel op weg naar Bethlehem, die zal ons nu toch niet in de steek laten. Anders had hij dat jaren geleden wel gedaan.
Palmzondag. Jezus, op een ezel Jeruzalem binnenrijdend. Zijn kruisdood tegemoet. We kunnen niet doen alsof hij niet weet wat lijden is. Jezus heeft vrijwillig geleden, uit medelijden. Medelijden met ons. Ons allemaal, zó groot is zijn kruis.
Het bedrijf waar Stud werkte is vorig jaar failliet gegaan, en faillissementen gaan gepaard met inkomensverlies, zonder 'oprotpremie'. Daar hadden we al rekening mee gehouden, maar niet genoeg, zo bleek.
Ik ben de rest van de week bezig geweest met het opmaken van de balans en het vaststellen van een huishoudbudget. Oke, ik heb ook nog wel wat anders gedaan die dagen. Maar we werden er niet vrolijk van.
We hebben een hypotheek. En een auto. Die we best willen verkopen, maar als Stud weer aan het werk gaat heeft hij hem waarschijnlijk nodig.
Stiekem ben ik blij dat ik net een 'everlasting' lipstick, een Blemish Balm en een wenkbrauw-mascara heb gekocht.
Zonder goede dekking zie je mijn poriën en op selfies lijkt mijn neus toch al groter dan hij is. Ook heb ik net eeltzalf gekocht. Witte donderdag is tenslotte op komst - iemand zal maar op het onzalige idee komen je voeten te wassen. De zalf belooft wonderen.
Zo sta ik zaterdag taart te maken, als Stud me ineens feliciteert. Zou hij vandaag 26 jaar bij dat bedrijf gewerkt hebben? Dan realiseer ik me, dat het vandaag onze (burgerlijke) trouwdag is.
Het was een gelukkige samenloop van omstandigheden dat ik net vandaag kwarktaart maakte.
Toen ik in mijn voorraadkast stond voor een nieuwe rol vershoudfolie, was ik dankbaar die daar aan te treffen. Dankbaar voor het eten dat we hebben.
Leven is kwetsbaar. Maar de God, die mij geroepen heeft om mij te laten dopen, die ons de weg naar het huwelijk heeft laten beleven, die God van Jozef en Maria, zwanger op een ezel op weg naar Bethlehem, die zal ons nu toch niet in de steek laten. Anders had hij dat jaren geleden wel gedaan.
Palmzondag. Jezus, op een ezel Jeruzalem binnenrijdend. Zijn kruisdood tegemoet. We kunnen niet doen alsof hij niet weet wat lijden is. Jezus heeft vrijwillig geleden, uit medelijden. Medelijden met ons. Ons allemaal, zó groot is zijn kruis.
Ik wens iedereen een goede week toe.