Rokjesdag (IJdelheid 2)

Gisteren was het officieel de eerste warme dag van het jaar en dus rokjesdag. Heel irritant dat het 's ochtends al 'uitgeroepen' werd als rokjesdag en dat de rokjes 'kort' moesten zijn. Is dat nieuw? Ik overwoog een broek aan te doen. Van Martin Bril kon ik het nog wel hebben. Ondanks de bemoeienis van de media en het feit dat ook mannen vandaag massaal rokjes aantrokken, heb ik toch maar een jurk aangetrokken. Want vandaag heeft manlief een sollicitatiegesprek in Rijswijk, en daarna gaan we gezellig even naar het strand.

Een rokje, daar staan pumps natuurlijk het leukst bij. Maar op het strand kan je beter platte schoenen aan. Die had ik dus ook meegenomen.

Er waaide een frisse wind in Scheveningen dus onverwachts moest ik mijn jas aan. Dat verpestte mijn outfit danig, en ook mijn haar waaide alle kanten op. De moed zonk me in de schoenen. Toen ik een vrij bankje zag greep ik meteen de kans om de pumps te wisselen, want als ik dat staande deed zou men denken dat ik niet op hakken kan lopen of een klungel ben.

Op platte schoenen liepen we langs een groep japanners en één van hen zei tegen mij 'you are beautiful'. Misschien was het zoals in die serie van 'Joan of Arcadia', waarin God direct via mensen met Joan praat. Maar dat bedenk ik me pas terwijl ik dit schrijf. Toen schrok ik dus en vroeg me af a) of mijn zonnebril zo mooi is b) of ze het leuk vond dat ze iemand tegenkwam die niet een lange broek en een trui aanhad c) of ze het tegen Stud had. Deze japanners hadden trouwens een selfie-stok die wij voor het eerst in het echt zagen, dus misschien had ze gewoon intuitief begrip voor mijn situatie.

Terwijl we kibbeling met knoflooksaus aten, samen één portie om de kosten te drukken, legde ik mijn man uit hoe het zat met ijdelheid, verschillende schoenen en complimenten van toeristen. Het stadium van niet eten in het openbaar ben ik gelukkig voorbij, of eigenlijk het stadium van vinden dat ik op dieet moet omdat ik mijn string-monokini niet meer aankan. Dat kan je sowieso niet maken als christenvrouw vind ik, evenals stringbadpakken en strapless.

We wandelden richting pier.

Voor het eerst van mijn leven zie ik een rauwe garnaal.

Een zeester die nog zacht is. 

We lopen langs alle strandtenten, helemaal tot het einde en we zien dat de pier dit jaar weer opengaat. We gluren even bij het Kurhaus binnen en ze sturen ons niet weg, geen van de gluurders trouwens. Heel vriendelijk van ze. Dan zijgen we neer bij een strandtent waar je kan liggen, dat blijkt hip. En Stud verheugt zich erop om te kunnen liggen. Dus tja.

Vervolgens worden we meteen bediend. Ik lag nog niet (Stud wel). 

Stud en ik kijken onszelf aan in onze zonnebrillen, ik vraag of ik een foto van mezelf mag maken in zijn zonnebril. Het mag.