Uitslag prijsvraag vierkanten in spiegel en wat doe je als je spiegelbeeld niet klopt?

Aan het begin van deze vastentijd had ik een foto geplaatst van een spiegel. Aanleiding was de preek van aswoendag, de eerste dag van de vastentijd, wanneer carnavalsgangers zich, als het goed is, gaan bezinnen. Het goede antwoord heb ik helaas niet binnengekregen.

Daarom heb ik zelf maar gezocht naar een wetenschappelijke verklaring. Via google kwam ik grappige plaatjes tegen die ik graag met jullie wil delen.

In het bijzonder viel mij een plaatje op van een poesje dat zichzelf als leeuw ziet in de spiegel. Deze foto wordt op veel websites gebruikt, op het gebied van zelfreflectie, persoonlijke groei, lifecoaching of op het gebied van werk, heb je de juiste baan? Bij deze laatste staat naast het plaatje een stukje over 'een heldere spiegel'. Terwijl de spiegel duidelijk niet helder het beeld van het poesje weerspiegelt! Willen wij graag een helder beeld, of zien wij onszelf graag als leeuw?

In ieder geval is er de vraag: klopt het wat wij in de spiegel zien? Of weten we dat het niet klopt en willen we dat verhullen?

Massamitsu

Karin gebruikt het poezenleeuwplaatje bij een blog over het Socratische gesprek - zeker de moeite waard om te lezen. CommunicatieXLcoach schrijft over de criticus uit je hoofd halen. Bij deze laatste valt op, dat het poesje niet in de spiegel kijkt, maar recht in de camera. Het is ook een ander poesje.

Op deze site zie je spiegels als kunstvoorwerpen. Wat mij betreft reflecteren deze mijn zoektocht nog het meest.

Al geeft het nog steeds geen antwoord, maar ik weet nu dat ik niet de enige ben die ook andere dingen in spiegels ziet dan alleen maar een spiegelbeeld.

Deze drie foto's komen in de buurt. Zeker de laatste foto. Zie de witte lijnen in de spiegel, net vier over elkaar geplakte stukken schilderstape.

O ja, schiet me te binnen, een liedje over spiegels. Of twee eigenlijk. Eerst: Lies van Stan Rogers. Can't the mirror tell her lies...

En dan een liedje dat ik op volksdanskamp geleerd heb.

Het volksdanskamp waar ik op een slaapzaal gedumpt werd met een stel pestkoppen uit mijn klas. Maar daar was ik niet meer bang voor, door een voorval in het jaar daarvoor. Op zich heb ik beloofd daar nooit over te vertellen, maar ehm, verjaren beloftes? Aan pestkoppen? Op zich wil ik haar niet kwetsen, daarom heb ik het ook nooit naverteld, behalve aan mijn ouders.

Maargoed, pestkoppen op volksdanskamp. Het thema dat jaar was spiegels.

En ook... ook... ook... ook was er dat jaar een moeder die elke avond kwam bidden met haar dochter. Hardop. Op de slaapzaal. Over Jezus.

En als je dacht dat die dochter daarom gepest zou worden... nee. 

De pestkop met haar kliekje probeerde haar slijmend bij hun clubje te krijgen. Maar.Ze.Had.Geen.Belangstelling.

Ze stonden even bedremmeld te kijken. En dropen af.

Maar die nacht... midden in de nacht... maakten ze mij wakker en beweerden dat het licht buiten was en dat we op moesten staan. Ik wist dat ze aan het klooien waren. Maar ze hielden niet op. Dus ging ik mijn bed uit om de gordijnen open te doen om ze te laten zien dat het nog geen tijd was om op te staan. De dageraad brak aan en het begon net licht te worden.

Ookal was ik niet bang voor die pestkoppen, ik vond het toch niet leuk. Maar wat moet je doen? Lijden in last.

Ik herinner me niet alleen die pestkoppen, maar vooral dat meisje, met haar moeder. En hun gebed, waar ik bij mocht zijn.

Van het liedje herinner ik me alleen het refrein:

O spiegelbeeld, jij verveelt mij geen moment,

omdat jij net als ik steeds anders bent.