Katholieke Keukenprinses stipt op haar blog het punt aan van gebrek aan gemeenschapsvorming in de kerk. Een interessant onderwerp waar ik graag bij aansluit. Ik snap zelf niets van groepsontwikkeling, populariteit en spontaan leiderschap. Ik ben meer het beschouwende type. Op de basisschool leerde ik dat degene met de grootste mond doorgaans het gelijk aan zijn of haar kant krijgt. Dit was doorgaans niet degene met goede cijfers - waarmee we intelligentie meten. Die intelligentie behoorde tot het domein van de nerds , die dan weer minder populair waren. Vinden wij dominantie nu ineens weer belangrijker dan intelligentie? Dit lijkt op een teruggang in de menselijke ontwikkeling. Het alfa-mannetje of -vrouwtje in de klas, is belangrijker dan de ouders, belangrijker dan het gezag, belangrijker dan al die mensen met meer ervaring en, hopelijk ook meer wijsheid. Is dat nou wel verstandig? Ik volgde ooit een practicum sociale psychologie waarbij de opdracht was...
'Proeven deed ik jou en sindsdien dorst ik...'