Theologie van het Lichaam 2

Dat heb ik vorige keer vergeten te zeggen, maar ik ben Theologie van het lichaam weer aan het lezen maar nu in boekvorm, editie 2016, zodat ik er lekker in kan strepen.

Ik hoop daarmee enkele tipjes van de sluier te kunnen oplichten.

Dit is eigenlijk een voorwoord, wat gedachten voordat we het boek induiken.

Het punt is dat paus Johannes Paulus II, in tegenstelling tot de biologieboeken van vandaag, zich niet zozeer richt op de puur fysieke kant van hetgeen er 'veilig' moet gebeuren.

Hij heeft het over 'de gave van het zelf'. De man geeft zichzelf geheel aan de vrouw en andersom.

Terwijl ik altijd begrepen heb dat de moderne jaren '60 mens blij was daar nu juist korte metten mee gemaakt te hebben, romantiek en sentiment aan de kant en de boel gewoon zien 'voor wat het is', namelijk een reeks fysieke handelingen die geen sporen hoeven na te laten, mits je je aan bepaalde steriliteitsregels houdt. Fysieke sporen als ziekte en zwangerschap heb ik het over, want een eventuele invloed op hart en/of ziel is moeilijk meetbaar. Bovendien zijn we het er nog niet over eens of we überhaupt wel een ziel hebben en het is lastig om op openbare plaatsen zoals scholen te praten over iets dat controversieel is dus we houden het maar bij de feiten. En dat sluit het vormen van een totaal mensbeeld nu juist een beetje uit.

Als je vanuit een niet-christelijk wereldbeeld, dat zich beperkt tot het fysiek zichtbare en het onzichtbare niet meeneemt in haar redenering, kijkt naar de christelijke visie op relaties, dan krijg je een vreemd en vertekend beeld. Ik denk hierbij aan de analogie van de 'afgelikte boterham' en de 'gevallen vrouw', waar mijn oma het nog weleens over had. Het schept een beeld van de vrouw als gebruiksvoorwerp, dat in 'nieuwstaat' moet zijn bij aankoop. Dit waren gangbare beelden in mijn jeugd. En dan bedoel ik niet dat ze door christenen werden gebezigd, daar kende ik er niet zoveel van. Maar er werd fanatiek geageerd tegen dit antieke christelijke juk dat men van zich af leek te moeten werpen. Er moest bewezen worden dat vrouwen geen afgelikte boterhammen zijn die zich hadden moeten bewaren voor het huwelijk.

Maar als je met zoveel kracht iets wilt ontkennen, dan geloof je het ergens toch! Als ze mij nou hadden uitgelegd dat een vrouw (en een man ook natuurlijk) geen afgelikte of überhaupt een boterham is, maar een wezen dat om zichzelf gewild en geliefd is, maar nee! Hoe ik het zie is de liefde en trouw de deur uit gedaan, want vaag en je weet nooit of het je ten deel valt. Op seks hoef je dan ook zeker niet te wachten op die twee dan kun je wachten tot je een ons weegt. Sorry voor dit plastische beeld, dat in schril contrast staat met hetgeen ik opmaak uit de Theologie van het Lichaam. Daar gaat het wel over liefde en trouw, als iets waar je voor kunt gaan.

Dat puur fysieke wereldbeeld pas bij de seculiere levensovertuiging. Het is de blik van een niet-gelover, die bij het verspreiden van zijn fysieke wereldbeeld tegenwoordig misschien wel feller tekeer gaat dan de gelovige bij het verspreiden van het evangelie.

Hesp en Hennepot, met een glas Westvleteren.
Dit is een vreemd verhaal want ik hou eigenlijk helemaal niet van aspic (Hennepot) maar uit respect voor de oude tradities heb ik het op de één of andere manier toch besteld.
Ook een beetje als boetedoening omdat we zomaar om 12.00 's middags met nog een lange fietstocht voor de boeg het beste bier van de wereld drinken... (Belgie, Westvleteren, zomer 2016)  

Nou dat is eigenlijk het hele eieren eten. Niemand wil met een boterham vergeleken worden dus vermijden we de 'ouderwetse' christelijke leer.

Het beeld dat je geschapen bent om jou zelf, om wie jij bent, dat je geen boterham bent om elk seizoen met de nieuwste mode te beleggen, dat overtuigde mij.

Verder naar Theologie van het Lichaam deel 3.

Terug naar Theologie van het Lichaam deel 1.