Ken je het begrip loedermoeder? Als je zelf mama-blogger bent of fan van ééntje, dan zeker wel. Maar zo niet, dan weet je waarschijnlijk niet waar ik het over heb. Al zegt de term alles al, eigenlijk.
Nu moet ik zeggen, hoewel ik het reuzegrappig vind voel ik me er niet door aangesproken. Dat komt ook doordat ik één aardig grote knul van vijftien heb, dus ik sta niet meer op het schoolplein te wachten, fruitsnij- en luizepluistijd zijn voorbij (en daar ben ik niet rouwig om). Loederen is nu eenmaal meer iets dat je met kleine kinderen doet.
Nu moet ik dus op zoek naar een term die wel bij mij past. Relimoeder. Rozenkransmuts. Heb je weer zo'n Onze-vader-type. Heiligenfan. Zondagstype, de hele week in plunjezak maar zondag d'r beste rok aan.
De clou van een term als loedermoeder is dat het breekt met een traditie. Moeders horen altijd lief te zijn. Altijd geduldig. Altijd toesnellend om een helpende hand te verlenen. De loedermoeder zegt, doe het maar lekker even zelf. Behalve dat dat breekt met een oude traditie, sluit het juist mooi aan bij
Maar wat is dan eigenlijk de traditie waar ik mee breek? Ach niets in het speciaal denk ik. Het is meer een kwestie van uit de band springen van de opvoeding die je hebt gehad. Van de samenleving. Van de samenleving-in-het-klein waarbinnen je opgroeit. Van het almaar proberen vooral niet buiten de lijntjes van al die cultuurtjes te komen. Ik voel niet zozeer meer de behoefte om te breken met al die autoriteitsbanden. Eerder met de doorgeslagen behoefte alles bewijsbaar te maken. Meetbaar. Wetenschappelijk. Niet dat ik de indruk heb dat men echt wil weten hoe de dingen in elkaar zitten en daarvoor zelf op onderzoek uitgaat. Dat gebeurt wel op sommige eigenwijze scholen maar verder zegt men 'het staat in de krant. Met een grafiek. Dus is het waar.' Waarbij men dan vaak geen inzicht heeft in de herkomst van zo'n onderzoek. Men gelooft eigenlijk alles waar en grafiek, een getal of zoiets bijstaat en als iemand het maar hard genoeg roept of schreeuwend genoeg afdrukt. In de krant. Op sociale media. Of als de paus het bijvoorbeeld gezegd heeft in een vliegtuig. Wonderlijk vind ik dat.
En ik breek niet zozeer met deze traditie om maar in het wildeweg overal op te gaan lopen krassen. Maar gewoon om een ander verhaal te vertellen. Míjn verhaal. Niet alles staat in de krant, namelijk. Is direct zichtbaar, begrijpelijk, verklaarbaar.
Relimuts klinkt wel leuk vind je niet, maar muts zég je niet, tenzij je het over een echte muts hebt.
Relikwibus. Daar heb je weer zo'n relikwibus, die nog niet bevrijd is van de verslaving die religie heet (ja echt, ik heb laatst gelezen op snapchat dat religie een verslaving zou zijn die een bepaald gebied in je hersenen stimuleert, zoals het 'lekker met je moeder op de bank uit de bijbel lezen' gedeelte: iemand die die ervaring heeft???). Maargoed ik vind het ook weleens lastig om van mijn openbare opvoeding af te komen. Ach, we mopperen allemaal weleens op de opvoeding die we genoten hebben.
Loederkinderen zijn we eigenlijk ook, geen wonder dat een hoop van ons ook loedermoeders worden.