Tussen mijn schrijfsels vond ik een stukje van enkele jaren geleden(!). Over een klassiek geschoolde pianist die in een Indianenstam is gaan wonen. Hij zou bij ons in het dorp komen spelen om geld in te zamelen voor de Indianen. Een interessant verhaal. Hier volgt het stukje dat ik schreef, niet alleen over de Indianen.
 |
| In Veenendaal |
Lekker zit ik te lezen in de Mantel van Maarten, het parochieblad van de kerk. Ik lees graag het hele blad, van achter naar voren. Een lang artikel valt op, over de Tarahumara Indianen. Gevraagd wordt een bijdage te leveren, maar ik zie geen gironummer of website.
Zondag na Pinksteren is er een viering samen met andere kerken om 10.00, en om 11.00 uur is er een eucharistieviering. Zo worden wij als kerkgangers gesplitst in twee groepen een oecumenische en een eucharistische groep. Een splitsing die ook doortrekt naar binnen, in mij. Waar ga ik heen? Omdat ik weet dat het antwoord zich niet zo eenvoudig laat vinden laat ik de vraag rusten.
Verder lezend, of eigenlijk terug bladerend, word ik geraakt. Ik voel een vurigheid in mijn hart. Ik ben beland bij het artikel 'Scherven: weggooien of bewaren'. Het gaat over een gelijmde vaas. Gelijmd, nadat hij in woede op de grond werd gesmeten.
Voor mij zie ik de vaas. Steeds sterker wordt het licht door de barsten schijnt. Als de vaas nog heel was geweest, had ik het licht niet kunnen zien. Ook een mooi beeld voor oecumene. De brokstukken van de oorspronkelijke kerk, bijeengehouden door de lijm van liefde. Maar in zijn gebroken en gelijmde toestand kan zij iets wat zij in haar oorspronkelijke toestand niet kon.
Dan zie ik de ondertekening van het stuk. Ds. Corja Menken-Bekius, dominee. Maar dat beeld van die gelijmde vaas, dat vind ik zo mooi. Dat doet mijn hart gloeien van liefde.
En de Tarahumara Indianen, volgende keer wil ik wat meer lezen over de mensen die dat doen. Wat drijft jullie? Graag met website, en gironummer.
Nou die vraag werd beantwoord. Op een dag, ruim na het schrijven van dit stuk, ontmoette ik Emmy. Ze vertelde honderduit over een bijzondere pianist die bij de Tarahumara Indianen woonde. Eerst begreep ik er niets van want ze praatte nogal snel, maar langzamerhand werd me duidelijk dat zij hielp bij het regelen van concerten in Nederland. Elk jaar maakt Romayne Wheeler, de pianist, een tour door Europa, om met zijn pianospel geld in te zamelen voor het Tarahumara volk. De film die hij van zijn reis - en vooral ook van zijn meereizende vleugel - heeft gemaakt, vertoont hij onder begeleiding van live pianomuziek. Al weet ik niet of hij het dit jaar weer zo doet, want elk jaar is anders. Ik geloof trouwens dat de foto hieronder geen inzet is, maar dat die piano echt in dat weiland staat. Ik zei al, bijzonder.
Hieronder staat de concertlijst van 2017. Meestal wordt een vrijwillige bijdrage gevraagd. Dat hangt vooral af van de locatie, in kerken bijvoorbeeld mag je geen toegangsprijs vragen.
Ik vond nog een concertlijst waar ook prijzen bij staan op radiostadmontfoort. Zelf ga ik in Driebergen. Daar mag ik die avond ook koffie schenken :-).