Als je me nu vraagt, waarom blog je? Dan zeg ik, om mijn sanity te bewaren in dit soms idiote bestaan. Wat was de aanleiding?
Gisteren was mijn waslijn gebroken. Het winterdeel van ons dekbed bleek toch iets te zwaar, op de toch al versleten lijn. Maar ik had nog één waslijn! Tussen de kampeerspullen...
Inderdaad ja. Dus ik de garage in. Schuif een stuk of 6 lege dozen (?) op zij. In welke doos zitten de kampeerspullen? Waarom heb ik er geen etiketten op geplakt? En waarom verzamel ik lege dozen, plastic plantenpotten en lege glazen potten?
In de campingdoos zit geen waslijn. Maar er staat ook nog een afwasteil (zo'n handige met hengsel) en daar zitten ook kampeerspullen in. Adem in, adem uit. Op zich staat alles wel netjes opgeborgen, maar er komen ook allerlei herinneringen boven. Nostalgie. Niemand wil meer kamperen. Of we moeten boxspringbedden in de tent kunnen zetten, liefst op een luxe camping waar geen andere mensen komen. Hm, bestaat die?
De metalen mokken, die we aan de rugzak hadden hangen bij het wandelen. Het kleine kookpitje voor onderweg. De grote pit, de elektrische verwarming, de alles-oplader en andere spullen die mijn man per se nodig had in de tent.
Ik vis wat roestende, uiteraard roestvrij stalen vorken tussen het spul vandaan en ook een niet geheel meer fris uitziend peper- en zoutstelletje. Maar nog steeds geen waslijn.
Dan moet toch de grote kist open. Eerst moet ik het tentzeil, drie klapstoelen en een paar tennisschoenen van mijn man eraf halen.
En je weet, dat er bij elke stap die je zet,en bij alles wat je verschuift, altijd het gevaar loert van een confrontatie met een eng beest. Ik denk dan vooral aan een 'tarantula', zo noem ik die lieve 'huisspinnen', die zwarte die toch aardig wat centimeters groot kunnen worden. Maar een muis behoort ook tot de mogelijkheden.
Had ik al gezegd dat ik eerst nog een paar fietsen aan de kant moest zetten, waarvan één op slot? Maargoed, de kist is open. Geen waslijn. Ik vrees dat hij bij de tent zit ingepakt. Maar dat gaat me echt te ver om die te pakken, hij ligt áchter de kist, ónder de tafel, hélemaal achterin. De tent weegt 60 kilo en zit in drie zakken. De tent dus waar we drie mooie vakanties in hebben doorgebracht. Zeker op vijf verschillende campings mee hebben gestaan.
Ik kijk nog even onder de tafel. En ja hoor, daar is íe dan: het horror scenario. Toch niet zo eng, want dood. Het skelet van een kikker! Ik heb ooit een blog geschreven over een gemummificeerde kikker, die ik onder het bankje in de gang vond. Nou dit is de vervolgversie daarop.
Persoonlijk zie ik kikkers liever levend.
Dus nu zit ik met een lekker kopje koffie en een reep uit de trommel van zoonlief, even bij te komen. Even, want zo meteen moet ik de kist en de fietsen in de garage nog terugzetten. Anders kan zoonlief er straks niet in. Hij moet zijn fiets op een speciale manier neerzetten, half dwars en dan op scherp. Alléén zo kan hij zijn tas er afhalen en er 's ochtends weer op doen. En hij telt ook al het snoep in zijn trommel. Vaste gewoonten die zijn leven veilig en overzichtelijk maken. Nou heb ik nog wel een zak met hetzelfde snoep. Maar om die nou open te maken voor één reepje...
Nou ik ben nog wel even bezig. En ik hóóp, dat die waslijn zómaar ergens opduikt. Je weet nooit.