Toetje met pecannootjes en sinaasappel

Een lekker toetje, zou je zeggen. En inderdaad, het wás ook een lekker toetje. Maar wat een hoop werk. Een bak volle yoghurt uit laten lekken, dat moet een dag tevoren gebeuren. Dan een vanillestokje uitschrapen. Van drie sinaasappels de partjes tussen de velletjes uit snijden. Dat vind ik altijd zo'n rotwerk. Het duurt zo lang en het lijkt zo zinloos. Dat is het niet, blijkt later. Het was trouwens wel een enorme hoeveelheid, de sinaasappelen waren nogal groot, dus ik heb meer dan de helft ingevroren, voor een volgende keer. De partjes plus sap, en wat scheppen suiker, 'koken tot het stroperig is'. Maar ik had zoveel sap dat het van z'n levensdagen niet vanzelf stroperig werd. Dus twee blaadjes gelatine toegevoegd (eerst in koud water weken).

Dan een ons pecannoten roosteren. Ook daar een paar scheppen suiker aan toevoegen, die nu als het goed is om de noten een mooi carameljasje vormen. Af laten koelen en de noten in stukjes breken (hier vroeg ik mij af of dat niet beter vóór het roosteren had kunnen gebeuren??). Dan nog wat kruidjes door de yoghurt - niet teveel: kardemom, kaneel en nog wat schepjes witte basterdsuiker.

De yoghurt opdienen met wat eetlepels sinaasappelprut erbovenop, en dan de nootjes erover.

Ik vermoed dat kinderen - met autisme maar ook andersoortige - niet graag fliebertjes of harde stukjes door de yoghurt hebben. Apart serveren is een optie. Die van mij wilde de nootjes niet omdat die tussen zijn beugel gaan zitten. Maar de sinaasappelgelei vond hij heerlijk! En hij houdt niet van sinaasappelen. 'Best zoet', tja, hoe kan dat... Het kost wat moeite maar dan heb je ook een sinaasappelbereiding die doet eten! Maargoed dan weet je tenminste waarvoor je anderhalf uur (en dat was dan alleen nog voor het toetje) in de keuken staat.

Daar word ik nou gelukkig van.
En ja het was in vijf minuten op.