Boekbespreking: Poppy Shakespeare

Zoals ik al eerder schreef vond ik op 1 januari een zwerfboek. Zomaar tijdens een nieuwjaarswandeling op een bankje aan de rand van een woonwijk dat uitkeek op een weiland: Poppy Shakespeare van Clare Allan.

Ik heb het boek inmiddels gelezen. Ik had stiekem al gekeken naar de recensies. Daardoor was ik gewaarschuwd voor het aparte taalgebruik: het boek is in spreektaal geschreven. Dat geeft een bepaalde sfeer, maar zeker in het begin vond ik het erg irritant. Maar het wende.

N., de vertellende ik-persoon, beschrijft het Abaddon, de psychiatrische inrichting waar zij dagbehandeling volgt. Het gebouw heeft vele verdiepingen en hoe hoger je komt, hoe erger het met je gesteld is. De dagbehandeling is op de eerste verdieping.

Dan wordt aan N. gevraagd een nieuwe patiënte rond te leiden: Poppy Shakespeare.

De vrouw stond met haar armen over mekaar op één been geleund. Ze droeg een zwart pakje, een wit kanten blouse, zwarte kousen en slangenleren schoenen met hoge hakken. Misschien is ze helemaal geen verpleegster, dacht ik. Misschien is ze een staflid. Ik had nog nooit een staflid ontmoet, maar ik neem aan dat ze er ongeveer zo uit zagen.

'Je begrijpt het niet', zei de verpleger. (...) Dit ís de patiënte. Ik kom haar afleveren.' (p. 61)

De nieuwe patiënte probeert uit te leggen dat ze niet ziek is, dat ze per ongeluk is opgenomen. Maar N. waarschuwt haar zulke dingen vooral niet hardop te zeggen. Daarvoor kunnen ze je tenslotte ontslaan!

Vanuit dat thema gaat het verhaal verder: om te bewijzen dat ze niet gek is, heeft Poppy een advocaat nodig en om die te betalen, moet Poppy eerst een uitkering aanvragen. Maar dat kan alleen als ze gek is verklaard.

Er ontwikkelt zich een vriendschap tussen Poppy en N., waarvan ik het eind niet zal verklappen. Toch? Misschien gaat iemand het nog lezen, misschien vindt iemand het als ik het weer te vondeling leg. Of misschien geef ik het wel aan iemand (laat het me weten als je het wilt lezen).

Want ik vind het zeker een lezenswaardig boek, waarin met veel humor gesproken wordt over een zwaar onderwerp. Voor sommigen zal het niet serieus genoeg zijn maar ik vind juist dat ze heel goed het fenomeen 'psychiatrische inrichting' neerzet. En de zwaarte kon je erdoorheen ook echt wel voelen.

Verder leest het makkelijk, als je na een bladzijde of 100 aan het taalgebruik gewend bent.

'Poppy?' zei ik, omdat ik het móest zeggen. Anders is het of je een blinde onder een bus ziet lopen en geen poot uitsteekt. 'Wat je net zei, hè, over dat je dacht dat je niet gek was...'

'Ja,' zei ze, 'wat is daarmee?'

 'Nou, daar zou ik niks van tegen hun zeggen,' zei ik tegen haar. 'Nu nog niet, ik bedoel, begrijp me niet verkeerd. Ik bedoel er niks mee. Maar de dokters hier... je weet het gewoon niet. Ze kunnen besluiten om het tegen je te gebruiken. (p. 67)