4 redenen om het Rijksmuseum in Amsterdam te bezoeken (13/40)

Op een koude vrijdag in de twee-weken-na-de-carnavalsvakantie zijn mijn man Stud en ik gezellig samen een dagje naar Amsterdam geweest, naar Nemo en naar het Rijksmuseum. Over Nemo schrijf ik nog een aparte post.

We kwamen redelijk vroeg aan bij het Rijksmuseum, 11 uur en het was gelukkig nog niet zo druk. Ik vind het heerlijk rustig naar een schilderij te kijken dat ik mooi vind.  Dat kon, al was het bij De Nachtwacht en Het melkmeisje al meteen erg druk.

Schepen

Wat ik vandaag veel gezien heb zijn schepen. Niet alleen op schilderijen maar ook bouwwerken. Op de benedenverdieping van het museum stonden diverse modellen. Schepen waren vroeger Neerlands trots, zoals de diverse waterwerken dat nu nog zijn, en daarom zijn er ook zo veel schilderijen van. Vroeger al sprak de zee tot de verbeelding: met de zee werd symbolisch de liefde afgebeeld en met het schip de geliefde.

Bovenstaand model van een onderzeeër, ahum, van toen er nog geen onderzeeërs bestonden, is van een voorouder van mij *kuch, kuch*. Of een broer daarvan.

Mijn man vond dat ik hem wel eeuwig dankbaar moest zijn omdat hij mij naar deze kelder had meegesleept, zodat ik dat kon ontdekken. Nou houd ik toch al van oude schepen, maar aan het eind van een museumbezoek en ná de lunch in het museumrestaurant, had ik even niet zoveel puf meer. Door de kou en de keiharde wind, inderdaad, midden in Amsterdam op het Museumplein waaide het enorm, waren we niet slenterend een gezellig tentje gaan zoeken. Het museumrestaurant was prima trouwens maar wel duur (8,50 voor een kopje knollensoep met zalm en een plakje brood).

Het laatste oordeel

Dit is 'Het laatste oordeel' van Lucas van Leyden. Normaal gesproken hangt dat in Leiden in Museum De Lakenhal, maar het Rijksmuseum heeft het in bruikleen omdat De Lakenhal gerestaureerd wordt.

We kwamen vlak voor de lunch aan bij deze drieluik. We waren er echt aan toe even te zitten. Hoe langer we keken, hoe meer we zagen.

Kijk, die twaalf figuren daar op de wolken, dat moeten wel de twaalf apostelen zijn! Die met die grijze baard is dan Paulus, want die is oud (dat heb ik geleerd op mijn Rome-reis). En die stevige, jongere figuur moet Petrus zijn. 

Alles wat we zagen, bleek te kloppen (je hoeft dus echt niet alles te lezen, gewoon goed kijken is al genoeg). Thuis las ik dat aan de achterkant (die we niet gezien hebben) Paulus en Petrus afgebeeld staan, als Heiligen van de Pieterskerk in Leiden, waar deze drieluik dus thuis hoort.

Starend naar dit schilderij bedacht ik mij, hoe lukraak de scheiding wel lijkt. Wie zou Hij eigenlijk bij zich willen hebben? We zijn toch allemaal Zijn kinderen? Ook gelovigen weten dat niet echt hoor.

Zo'n reis door een museum is natuurlijk heel persoonlijk. Dit schilderij spreekt mij aan, en stillevens vind ik altijd mooi. Maar er hangt natuurlijk nog veel meer!

Godsvrucht

Stilleven met vruchten

Dit is dag 13 van 40 dagen bloggen.