Afscheid (22/40)

Glorie en verval. Als je goed kijkt, zie je een slak. Sowieso zie je klimop. En die bruine blaadjes, ja, dat was de passiebloem waarover ik vorige zomer nog zo met trots sprak.

Waarvan nog rest een verschrompelde vrucht:

Een jaar of 15 geleden zaaide ik voor het eerst zaadjes van de passiebloem in onze tuin. Het duurde even, maar na een paar jaar kwamen de eerste vruchten er aan. Die groeiden op de wat oudere takken. Supertrots was ik, en ging meteen uitzoeken of ze eetbaar waren. Gelukkig van wel. Het jaar daarop kwamen er meer vruchten. Ik kon zelfs wat uitdelen, en was helemaal in mijn nopjes.

Toen kwam er een strenge winter. Weg passiebloem.

Net als nu. Dood.

De eerste keer dat 'ie dood was, dacht ik dat ik 'em nooit meer terug zou zien. Ik zag wel de sprieten die af en toe tussen de cobblestones op het terras verschenen, en die blaadjes hadden die best leken op de karakteristieke blaadjes van de passiebloem. Toch had ik weinig hoop, maar alléé, ik zette ze bij elkaar in de aarde want je weet maar nooit.

En ze groeiden. Ze groeiden. Jaar na jaar werden de sprieten langer. Meterslang. En op een goed moment zat er weer 'es een bloemske aan. Geen vruchten nog.

En het jaar erna kwamen er veel bloemen. En vruchten.

En het jaar dáárna nóg meer.

Dat was dus afgelopen jaar. Daar heb ik aardig wat blogjes over geschreven. Ik schreef een heus gedicht. De eerste knop die open gaat. En op deze foto staat mijn oude kweekbak nog, die inmiddels allang vermolmd is.

Ik schreef zelfs een haiku:

Ook in de regen liet ik mij niet kisten, nee, ik ging gewoon in de regen staan met mijn regenjas en, lefgozerin, mijn telefoon-camera. Juist dán komen de kleuren zo mooi uit. Naar waarde genoten.

Hij komt wel weer terug. Hoop ik. Al zal het even duren. We moeten nog een paar jaar geduld hebben.

Dit is dag 22 van 40 dagen bloggen.