Kinderen en waarom het toch wel fijn leek getrouwd te zijn

Foto door Jude Beck op Unsplash

Rond mijn dertigste, vlak na mijn doop, was ik op vakantie met mijn zus. Op een avond, terwijl we op een rij stoeltjes naar de zonsondergang keken, kwam het onderwerp moederschap ter sprake. Zowel mijn zus als de vriendin waar wij logeerden, vertelden hun moederschapsverhalen.Voor het eerst dacht ik, ik ben er klaar voor, om moeder te worden.

Negen maanden later was ik zwanger. 

De zwangerschap verliep goed. Maar meteen daarna begon het gedoe. Omdat ik lichte koorts had gehad tijdens de bevalling, haalden ze, na een half uurtje , de baby bij me weg. Aanleggen mocht niet, wat later een vergissing bleek te zijn (zei ik maar er werd niet geluisterd...). Ik lag zeker een half uur alleen, papa was mee met de baby.

Het wachten voordat ik weer bij de baby mocht duurde lang. Dat kwam doordat de diverse pogingen om een infuus in de voet van onze kleine man aan te brengen mislukten. 'Laat ons er dan bij', vroeg ik maar dat mocht niet 'tijdens het uitvoeren van medische handelingen'. 

Toen we uiteindelijk een paar uur later bij de couveuse konden, mochten we onze baby niet aanraken. De verpleegster deed het wel - dat vond ik vreselijk. Toen hij er later uit mocht, zodat ik hem kon aanleggen, stond ik stijf van de stress. Overal waren geluiden, mensen liepen langs, ik zag hun voeten onder de gordijnen door. Ik probeerde mezelf te kalmeren, er was waarschijnlijk niets ernstigs aan de hand.

Uiteindelijk kwam het allemaal goed en mocht hij naar huis.

Maar toen heb ik me gerealiseerd waarom je van oudsher trouwde vóórdat er kinderen kwamen. De tijd van kleine kinderen is niet per se de gezelligste tijd... Het zou handig zijn als je die stap, van 'goede en kwade tijden', al eerder zet zodat je daar dan op terug kunt vallen.

Mijn man zei altijd, als we het over trouwen hadden, dat hij het niet nodig vond. Misschien als er een kind kwam. Ik vond dat jammer, maar de meeste mensen die ik kende vonden trouwen ook niet belangrijk. Je deed het hooguit als excuus om een groot feest te geven. En stel dat je later uit elkaar zou willen, dan zou het alleen maar lastig zijn als je getrouwd was. 

Er werd dus voorlopig niet getrouwd. Ook al probeerde ik het mezelf uit mijn hoofd te praten, het ging niet weg. Op een dag heb ik toen een kruis op de schoorsteenmantel gezet en ben ervoor gaan zitten. Ik vroeg me altijd al af wat mensen met kruisen hebben, met name de crucifix waar het lichaam van Christus nog aan hangt. Maar ik had er inmiddels een paar in huis en besloot dat de tijd rijp was er eens goed naar te kijken. 

Ik voelde me rustiger worden. Ik dacht: Hij gaat niet weg. Hij kan niet eens weg. Hij is vastgenageld. Hij is ook voor mij gestorven. Ik had dat weleens horen zeggen, maar nu voelde ik het voor het eerst zelf. Bijna vanzelfsprekend. Trouw.

Niet dat ik het mijn man nou echt kwalijk nam. We leven nou eenmaal in een gebroken wereld en reageren vanuit deze gebrokenheid. De vanzelfsprekendheid van een huwelijk en de steun daarvoor uit de omgeving, bestaat niet meer. Het is echt een bewuste en een eigen keus geworden. Ik moest vergeven, vond ik. Zoals ook mij vergeven is.

De pijn was daarmee niet weg. Maar de weg naar heling was ingegaan.


Dit is mijn verhaal. Misschien heb jij een ander verhaal. Misschien vind je trouwen onzin, of wil je uit principe geen kinderen neerzetten op deze wereld vol ellende. Of je bent juist wel eerst getrouwd, uit geloof of uit romantiek. Wat jij?