Niet over rozen (16/40)

Soms loopt je dag een beetje anders dan verwacht.

Ben je eigenlijk verdrietig, stopt iemand je ineens een bos rozen in de hand.

Weet je ook meteen aan wie je die eigenlijk zou willen geven, maar je durft niet.

Ben je net zo blij dat je een dagje alleen thuis bent, is het alleen maar stil in huis.

Er zijn geen boodschappen gedaan want je was je telefoon vergeten.

Geen biebboek gehaald want dat vergeet je al de hele week.

En je wilt er niet nog een keer op uit want je hebt die stilte hard nodig. Zo ben jij nou eenmaal.

Op YouTube kun je geen lied vinden dat past bij je stemming.

Het gaat je meer om het alleen zijn dan om de letterlijke stilte.

Vanmorgen werd je wakker met een liedje in je hoofd, maar je kon er geen gitaarakkoorden bij vinden.

Dan klinkt daar opeens een stemmig lied uit de speakers:



Nou heb ik nog niets verteld over die bloemen, hè. Ik weet het... Ik heb nog wel meer niet verteld. Zo ben ik nu eenmaal, ik breng het liever naar de Stilte. Ik weet zelf ook niet precies waar die bloemen vandaan komen. Noord-Holland? Zuid-Holland? Kweker? Ras?

Ze zijn bij mij beland, ze staan in ieder geval nu in een vaas, afgesneden en gevoed. Maar ik weet dat ze niet echt voor mij bedoeld zijn. Ik mag ze even vasthouden. Ervan genieten.

Maar ik ben zo'n kluns. Ik geef niet graag dingen weg, want stel nou dat die persoon het helemaal niet wil hebben. Stel dat 'ie ze vermorzelt, omdat 'ie bloemen haat. Of omdat 'ie boos is dat hij zo moet lijden. Wel terecht ook. Die bloemen helpen dan ook niet. Nouja, als het dan helpt ze te offeren dan moet ik dat misschien maar doen.

Heb jij dat ook weleens? Dat je niet durft te geven?
En dat je allerlei excuses gaat bedenken zodat je dat niet hoeft te doen?


Dit is dag 16 van 40 dagen bloggen.