De rattenvanger van Hamelen

Goh mensen, geen 40-dagen-aftelcijfers meer in de titel! Dat is even wennen.

Vanochtend verliet ik, gesterkt door twee stukken zelfgebakken cake (appel en jam) en in het bezit van een doggy-zakje met daarin nog enkele plakken kruidencake voor thuis, de kerk. Door het miezerige weer dat net niet echt nat was naar huis, naar de warme broodjes en de koffie die daar (inderdaad, nog meer koffie) op mij wachtten.

Na de lunch de tekst bestudeerd van mijn nieuwste lievelingsnummer, The fiddler on the deck (kom ik een andere keer op terug).

Wat vreemds meegemaakt. Toen we terugreden van een bezoekje aan schoonmama, zagen we midden op de weg een stel meiden staan.

'Een egel', zei mijn man. 'Doe de deur open.'

Veel zin had dat niet, want ook door een open deur kan je niet heen kijken. Ik stapte dus voorzichtig uit en tuurde over het open portier heen naar de grond.

Het is een rat. Hij leeft nog, maar hij beweegt niet, ik denk omdat hij is geschrokken van een andere auto (die ons inderdaad, tien seconden voor die tijd, zonder veel vertoon van beleefdheid gepasseerd was. Lees: zonder ook maar enige dankbaarheid te tonen voor het feit dat we voor hem tussen de geparkeerde auto's in moesten duiken. Zíjn kant van de weg was tenslotte vrij en híj had dus voorrang). 

Mijn man gebaarde mij weer in te stappen. Eerst hup eruit, dan snel weer erin. Mannen, ik zal ze nooit snappen. Maargoed, met dit exemplaar ben ik toevallig getrouwd dus ik waarschuwde de meisjes nog even dat ratten kunnen bijten, dat ze hem beter niet kunnen aanraken en ik knik goedkeurend als, opnieuw het langste, meisje voorstelt de rat met een stok aan de kant van de weg te schuiven.

Verder rijden wij door ons stille dorp, waar een gewone maandag door de glorie van de verrezen Heer tot een aparte zondag verheven is.

Dan vraag ik me langzamerhand af, of ratten niet doorgaans gevangen worden in plaats van vrijgelaten of gered. Ik vermoed dat het hier om een muskusrat gaat, gezien zijn bolle vorm en omdat vlakbij een watertje is en er geen sprake is van een verwaarloosde omgeving. Zonder foto weet ik de details niet, maar op het eerste gezicht lijkt het er op.

Dan word ik overspoeld door enkele wonderschone herinneringen aan de Rattenvanger van Hamelen, Tijd Vliegt.


Deze plaat had ik thuis. Dit is een favoriet nummer van mij. Over kleine meisjes die groot worden. En daarbij een heerlijke, eerlijke moederfiguur hebben (hun echte moeder is natuurlijk in het land der volwassenen achtergebleven) die samen met hen liederen zingt, kijkend naar een kerkklok. Heerlijke fantasie voor een opgroeiend kind in een wereld waarin tijd zo belangrijk is, getuige de uitdrukkingen Bij de tijd zijn, Op tijd zijn en De tijd niet vergeten...

Wie de weg naar Hamelen weet, vertel die weg aan kamerbreed...