Er is post! You've got mail!

Vind jij het ook zo leuk, als er een brief op de deurmat ligt? Geen blauwe envelop natuurlijk, en óók geen met zo'n grijs randje.

Persoonlijke post krijg ik niet meer heel vaak, en ik denk dat dat voor veel mensen geldt. Maar laatst was ik op een verjaardag en deze persoon had minstens dertig kaarten hangen.

Ik wil met jullie twee post-stukken delen die deze week op onze deurmat te vinden waren. Ongevraagde post, en niet van vrienden of familie.

De eerste was een grote envelop, afkomstig van het ROC. Daarin zat een vlag me de tekst: Geslaagd! En een logo van het ROC.

Mijn man en mijn zoon, voor wie de envelop bestemd was, vonden dit erg vreemd.

Ik snap dat wel. Mijn zoon wil graag anoniem zijn, en deze actie van het ROC geeft aan dat hij gezien is. Soort van gezien althans, want natuurlijk hebben ze zo'n brief aan alle eindexamenkanditaten verstuurd, die zich voor die school hebben opgegeven. Blijkbaar willen ze graag leerlingen hebben!

Ook dat mijn man het vreemd vond, begrijp ik. In onze tijd was zoiets ondenkbaar. En ook niet nodig,  want wij wilden zelf scholing en hoefden een stuk minder achter onze broek aan gezeten te worden Wij kenden het nut van scholing, namelijk het vinden van een goede baan met een bijpassend salaris!

En ondertussen, in de ongeveer vier jaar dat zo'n opleiding duurt, kon je dan een beetje volwassen worden, en leren koken op je studentenkamertje (in mijn geval) of sparen voor een eigen huis (in mijn man's geval). Dit bedoel ik natuurlijk niet seksistisch, het is gewoon een beschrijving van onze studietijd op de 'uni' respectievelijk de HTS. Ik woonde op kamers, hij niet. We zijn zo allebei zelfstandig geworden maar op verschillende manieren. Maar beiden zijn we 'goed onderlegd'.

Terug naar de blauwe vlag van het ROC:

Ik ga hem echt niet ophangen!

, kondigde Bud, mijn zoon aan (hij is inmiddels wel uit deze 'nickname' gegroeid, we zijn op zoek naar een nieuwe!).

Maar ik zie hem wel hangen hoor, die vlag! Naast de gewone vlag, met de schooltas eraan! Zijn tas, die na 5 jaar havo nog steeds 'leeft', min of meer want mooi is hij niet meer.

Ik vind het een superactie van het ROC, om hun toekomstige leerlingen op deze wijze een hart onder de riem te steken.

Naast de vlag bevatte de envelop een begeleidende brief.

Dat is netjes, zó hoort het.

En een kaartje op A-5 formaat met daarop een rebus.

Hier is de foto:

En de vlag?

Die houden jullie nog even van me te goed. Dáár wachten we nog even mee! Als ik dit schrijf, uren voor het eerste examen van Bud, te weten de schrijftoets voor Nederlands, moet het examen tenslotte nog beginnen!

Duimen maar! (als je daarin gelooft)

Fingers crossed! (wat een onzin vond ik dit vroeger al, maar je snapt wat ik bedoel)

Toytoytoy ook voor alle ouders en alle kinderen die dit jaar hun eindexamen van de middelbare school moeten doen! Hou vol, geef niet op!