Passionele uitwisselingen met Onze Lieve Heer

Photo by Kelsey Knight on Unsplash

Ik twijfel over het plaatsen van een artikel, Lust, Taal en het Oneffen speelveld, dat ik heb vertaald uit het Engels, en een verslagje van mijn actuele gevoelens. Ik voel een geestelijke bodem, nu de stage van onze zoon wegens corona niet doorgaat. Ik weet het, ik ben niet de enige met zulke problemen maar het kind zit al een half jaar thuis. Dat kan toch niet gezond zijn voor een achttienjarige en vooral niet ééntje met autisme. Dat maakt dat ik me leeg voel, machteloos en met mijn rug tegen de muur.

Dit soort gevoelens ga ik graag te lijf door hard te lopen. Zo ook vanmorgen. Maar nog voordat ik halverwege was begaf mijn telefoon het, net toen ik een groep etende zwanen filmde. Het gezellig geluid dat ze maakten bij het obslobberen van het kroos had ik graag willen vastleggen. 

Het was een onherhaalbaar moment: ze waren zo dichtbij. De tranen sprongen me in de ogen. Ik had een extra lange route gepland en zou nu geen gegevens hebben van Strava. Ook moest ik het zonder Podcast doen. Ik kreet uit naar God: waarom? Niet omdat mijn batterij leeg was, dat zie ik niet als straf van God ofzo. Maar ik zit gevoelsmatig op de bodem omdat ik mijn zoon niet kan helpen. Dat is een serieuzer probleem. Ik probeer te overleven en nu stort mijn hulpmiddel, mijn telefoon in. Nu is het ik en God. Of God en ik. 

Als ik even bij die gedachte stilsta: is dat eigenlijk niet wat ik wil? Ik word me bewust van mijn lichaam. Eigenlijk ben ik helemaal nog niet moe. Ik voel me best fit. Ben ook al een jaar aan het trainen en heb toch al wat opgebouwd. 

Ik weet even niet hoe het verder moet met de school. Maar hallo, corona! Het is niet onze schuld, niemands schuld echt. En ik kán dit toch wel, ook zonder Podcast en Strava. Ik loop niet voor de bewijzen maar voor mezelf. En om sterkter te worden om Gods wil te kunnen doen. Tenminste dat denk ik want ja, Gods wil is wel heel erg groot. 

Rustig zet ik weer een looppas in. Even wandelen om deze zware gevoelens te kunnen voelen en gedachten te kunnen denken is oké. Maar ik was eigenlijk aan het hardlopen. 

Ik passeer een huis dat ik al maanden niet gezien heb. De laatste keer dat ik erlangs liep was het nog in aanbouw, nu stond er al een schuur in de tuin, en plantjes langs de voorgevel. Het was alsof het er altijd al gestaan had!

Zouden mensen mij geloven als ik zou beweren dat het een half jaar geleden nog een kaal huisje met een aarden vlakte eromheen was? Of zouden ze me net zomin geloven als wanneer ik zou beweren dat God bestaat, en dat ik net een gesprek met hem gevoerd had? Dat ik denk en voel dat hij een passionele relatie met mij wil? Ik kan het tenslotte niet bewijzen. Heb geen foto's ofzo, van het huisje.

Ach. De éne helft van de mensheid gelooft uberhaupt niet in een scheppend Opperwezen. En de andere helft zijn brave saaie christenen en natuurlijk nog wat andersoortige gelovigen die natuurlijk niet aan passie doen. Behalve in de slaapkamer met iemand die liever niet hun echtgenoot is.

Toch? Dat is natuurlijk wat gechargeerd. Toch vind ik dat de passionele liefde van God voor ons, een God die ons komt halen in welke donkere uithoek we ons ook bevinden als je Hem er maar om vraagt, best wat vaker mogen en kunnen benadrukken.

En de passionele wijze waarop je deze God, die jou altijd wil komen halen waar je je ook bevindt, kunt beantwoorden en uitdrukking kunt geven aan deze wederzijdse passie. In een gekke blog bijvoorbeeld. 

Ja, Vader, ik ben hier! Kom me maar halen!

Nee niet zo, ik hoef nog niet dood, dat kan ook pas als hier in Nederland de biechtstoelen weer fatsoenlijk functioneren.

Ik bedoel gewoon, ik zit er even doorheen, ik weet het even niet meer. U weet het wel want ik doe echt mijn best het uit te leggen. 

Moet ik dan echt helemaal op de grond gaan liggen? Ik doe het zo hoor, dat weet U best, maar dat staat zo raar en ik heb een reputatie hoog te houden. En plat op de grond liggen voor Onze Lieve Heer is niet iets wat bij Normaal Nederlandersschap past heb ik begrepen.

Dus niet dat u me vooralsnog echt komt halen maar dat U er wel bent. Ook als ik zo ga eten koken. Volgende week ga vergaderen met school. Als ik loop te sporten of anderszins placht het goede voorbeeld te geven. 

Ad fundum!

Nee dat kan ik niet zeggen dat kan ik niet maken wat betekent het eigenlijk o jee heb ik ook nog Gille de la Tourette. Ik zoek het op, Wikipedia zegt:

Ad fundum is een term die zijn oorsprong vindt in de studentenfolklore die de hoeveelheid aangeeft die moet gedronken worden. Het is studentikoos Neolatijn voor tot op de bodem: het in één teug ledigen of achteroverslaan van een glas alcoholische drank (meestal bier).

Studentikoos 'neolatijn'... Tot op de bodem dat wist ik maar ik hou daar niet zo van ik proef het liever en ik heb ook liever wijn. En ad fundum is toch gewoon latijn? Is studentenlatijn niet van oudsher gewoon 'echt' latijn maar dan in het heden toegepast? Zoiets als modern hebreeuws? Dat is ook gewoon 'echt' hebreeuws met wat nieuwe woorden zoals 'taklit' dat langspeelplaat betekent. Want die hadden ze niet rond het jaar nul...

Tapoach Adama... Gille de la Tourette... of zijn het de aardappels wachten (die ik GELUKKIG niet hoef te schillen want de geschilde aardappels waren in de aanbieding dus kom maar op met die borrel!)

Ik ga dit posten, even een mooie foto erbij zoeken en nog een keer nalezen.

Fijn weekend!

Disclaimer: in verband met corona is het op dit moment beter alleen te drinken of met (meerderjarige) leden van je eigen huishouding.