Bekijk het eens van een andere kant

Dit stukje schreef ik tijdens mijn verblijf in het klooster waartegenover ik ben opgegroeid. Ik schreef daarover twee eerdere blogs: Priorij Emmaus en Laatste dagen in de Priorij, met veel foto's.

Ik blog om mensen een frisse, nieuwe blik op geloof te geven. Daarbij denk ik zowel aan mensen die niet in God geloven, mensen die zichzelf atheïst, agnost of ietsist noemen, als aan mensen die wel geloven, mensen die zich bijvoorbeeld christen, protestant of katholiek noemen.

Ik hoef niet te reproduceren wat er al is.

Ik hoef niet mensen direct te bekeren.

Het is net zoals met kunst: je kunt naar een schilderij kijken en het niet begrijpen of niet waarderen. Als je dan naar het verhaal luistert van iemand die ervaring heeft in het kijken naar schilderijen, die iets weet van de schilder en zijn achtergrond, dan kan je dat een nieuwe blik op het schilderij geven.

Neem nou deze foto die ik tegenkwam tijdens mijn verblijf in het klooster in het dorp waar ik ben opgegroeid, Maarssen. Een gespierde mannelijke barbiepop die uit een jurkje barst. Ik vind hem lelijk maar ook grappig. Het heeft wel humor om zo’n poster in een grijze betonnen omgeving tegen te komen. Iemand heeft daar iets mee bedoeld. De poster hing in de etalage van een winkel met tweedehands spullen of dingen gemaakt van afval zoals een jurk van bierdoppen.

Een kringloop-kunstwinkel met een dieper verhaal, daar is over nagedacht en hard aan gewerkt. De brokstukken van de consumptie worden opgepakt en opnieuw gebruikt.

Als achtergrond dient de locatie, het nieuwe station met veel beton maar zonder bemensing. Het kleine stationnetje van vroeger, met twee sporen en een loket dat tijdens werkuren altijd bemand was staat mij nog goed voor de geest.

Ik had geen tijd om de winkel te bekijken want ik moest terug naar het klooster voor de volgende gebedsdienst. Dan denken sommigen misschien wat een strenge moeder abdis, pastoor of paus. Maar die zijn tegenwoordig dun gezaaid. Denk je nou echt dat ze achter je broek/rok aan gaan zitten?

Maar als je je ergens aan verbindt, of dat nou gezin en familie is, vrienden, werk of sport, dan rekent men toch op je en dan probeer je te doen wat je hebt afgesproken.

Geloofsleven is een afspraak met God die je probeert na te komen. Via gebed, via gevoel, via intuïtie, via studie, via kerkbezoek, via dialoog (niet per se in die volgorde).

Over de hoge brug loop ik terug naar Maarssen-dorp, waar hoge hekken zijn geplaatst langs de wandelstroken, die ongetwijfeld beter passen bij de huidige veiligheidsmaatstaf dan het vroegere halfhoge hekje.

Het dorp is voor mij een spookachtige mengeling van oud en nieuw geworden, waarbij juist het nieuwe mij op een onverwachte manier geruststelt. De nieuwe wijk De Kwekerij, een paar kleine witte huisjes naast grote villa’s. Straten waar ik vroeger nooit kwam – de Maire Hofstee – ligt dat dáár.

Altijd gedaan alsof ik wist waar dat was.

De natuur. De bloemen in de tuintjes. De vertrouwde waterwegen. De bomen die zoveel hoger oprijzen dan vroeger langs de weg naar de Maarsseveense Plassen.

Naar de andere kant van de muur. De vertrouwde muur van het klooster, waar je vanuit de voorkant van ons huis tegenaan keek, nu van binnenuit bekeken.