Dinsdagochtend kwart over zeven - autisme en een nieuwe jas

Dinsdagochtend* kwart over zeven. Bud laat me een buienradar op zijn schermpje zien. Met een enorme piek, nét als hij moet fietsen. ‘O jee’, zeg ik. ‘Arme kindertjes zouden graag een regenjas willen hebben, maar jij hebt er één en je draagt hem niet’. Ik denk daarbij aan de regenjas die al een jaar – of zijn het er twee? – ongedragen aan de kapstok hangt. Op de groei gekocht.

Bud heeft 1x in zijn leven regenkleding aangehad. Een regenbroek. Die is hij op school vergeten en daar is hij vervolgens verdwenen.

Dit vraagt om een creatieve aanpak. Met de regenjas voor ogen, die daar zielig aan de kapstok hangt, krijg ik een plan.

Ik doe de regenjas na. De regenjas is verdrietig. Wat heeft hij verkeerd gedaan? Hij heeft geen knoopjes en hij is zwart. Bud haat knoopjes en alles moet zwart zijn.

 Oké, met een beetje grijs. En hij hangt daar maar aan de kapstok. Al een jaar.

Bud zijn ogen beginnen te glimmen. ‘Ga door!’ Zegt hij. Ik doe er nog een schepje bovenop.

‘Ik zal voor je opkomen! Ik zal je beschermen tegen de regen!’ En ik maak een paar boksbewegingen die geïnspireerd lijken door Mohammed Ali. ‘Kom maar op!’, roep ik.

‘Wat nou als die jas tóch, ehm, tja…’, zegt Bud.

‘Dan doe je hem uit en stopt hem onder je snelbinders, bóvenop je tas.’

‘Dan probeer ik het toch maar’, zegt hij voorzichtig en doet de jas aan.

‘Wat vind jij er eigenlijk van, mam?’

‘Zo’n beetje hetzelfde als de jas’, zeg ik. Eigenlijk durf ik niets te zeggen. Ik hou mijn adem in. Bud heeft de regenjas aan!

Ik zwaai hem uit, en knuffel de regenjas.

‘Wat nu als hij lekt?’

‘Dat doet hij niet want hij is een échte regenjas.’

De jas wordt, zoals voorspeld, tien minuten later flink op de proef gesteld. Om de jas maak ik me geen zorgen maar ik denk aan Bud’s onbedekte hoofd. Twee capuchons heeft hij, maar niet één óp, en hij heeft geen regenbroek.

Maar dat is voor een volgende keer.

* Dit stukje heb ik een paar jaar geleden geschreven maar nog niet eerder gepubliceerd.