Herrie in de kerk

Foto Alfred Kenneally op Unsplash

Wat een fijne kerk hebben wij aan de St Joseph. Een fijne pastoor, fijne mensen van het pastoraal team, koffiedames, bloemendames, conciërges.

En af en toe een berg kinderen. Afgelopen kerstmis heb ik er meer dan 100 geteld. Dat is heerlijk, die kleine koppies bij het kinderkoor en het kerstspel.

Jammer dat je die kinderen niet vaak terugziet. Dat komt door de ouders. Komen alleen met Kerstmis en Pasen. Geloven op een andere manier. Daarom zijn er regelmatig speciale activiteiten om deze mensen aan te spreken. Maar nu weet ik, dit is allemaal zinloos.

Want. Kinderen maken herrie.

Mijn oma heeft de kweekschool gedaan en drie kinderen grootgebracht. Haar pedagogische vaardigheden gebruikte ze bij ons, vijf kleinkinderen, op een natuurlijke manier, streng én lief. In haar tijd bemoeiden oudere dames zich altijd met (kleine) kinderen. Ze keken je ook streng aan als je wat stouts deed maar als je gehoorzaam was kreeg je een snoepje. Zulke dames zijn tegenwoordig een zeldzaamheid (al hebben we er een paar in de kerk!) en ik vrees dat dit gedrag nu al snel als bemoeizuchtig zou worden gezien.

Tegenwoordig mag je van oma’s op de bank springen, zelf koek en snoep pakken naar believen en de hele dag achter de computer. Niet bij u natuurlijk, maar ik vind deze oma-generatie toch heel anders dan die van míjn oma. Het zijn de oma’s waarvan er velen de kerken verlaten hebben, op zoek naar vrijheid, wars van elk gebod en verbod. Probeer dan nog maar eens het adagio ‘met mate’ te slijten! Dat lukt je niet.

En de oma’s die wél in de kerk gebleven zijn blijken nog weleens de mopperkant gekozen te hebben. Ze mopperen, tamelijk mateloos soms, op de (wel) aanwezige kinderen. Als is het maar een zuinig ‘vroeger nám men kleine kinderen niet mee naar de kerk’. Ja, dames! Waar is het warme welkom? Zei Jezus niet ‘Laat de kinderen tot mij komen’? En ook toen al was niet iedereen het daarmee eens. Misschien zijn het niet úw kleinkinderen daar in de kerkbank maar het zijn zeker iemands kleinkinderen.

Nou kan ik als autist natuurlijk niet een ander zijn gebrek aan sociale vaardigheden kwalijk nemen. Maar dit is denk ik geen individueel probleem, eerder een cultureel probleem.  

Afgelopen zondag riep een kleintje 15 seconden lang ‘dadada’. De dame naast mij begon te schuiven en te zuchten. Nu moest ik beide negeren om de homilie van de pater te kunnen horen.

Oudere mensen in de kerk, ik ben u dankbaar dat u onze kerk al die jaren heeft gevormd, en nog. Zonder u hadden wij geen kerk. Maar, u wordt ook een dagje ouder en wie moet de kerk over 30, 40, 50 jaar dragen? Jaag die vervelende snotneuzen niet weg, maar zeg dat als ze zich mooi gedragen dat ze na de dienst een koekje krijgen, met een glaasje limonade. Lieve oudere mensen wij hebben u nodig. Weet u hoe moeilijk het is een kind in het katholieke geloof op te voeden in deze tijd? In een atheïstische omgeving? In een tijd waarin veel katholieke scholen zelf niets meer doen aan geloofsopvoeding? Als de kinderen niet welkom zijn in de kerk, zijn de ouders het ook niet. Heet ze welkom in de kerk. Kinderen maken nu eenmaal soms herrie. Natuurlijk moeten ze leren stil te zitten maar dat kost tijd. En de hele kleintjes kunnen het echt nog niet. En als u ze niet wilt in de kerk: geef u op als vrijwilliger voor de crèche. Wat u ook kiest, dank de lieve God voor dit kind en voor zijn ouders die het lef hebben hun kind in deze tijd het geloof binnen te leiden.

O, en ik heb ook een hekel aan herrie in de kerk. Dus iedereen die kan lezen: sssst!

P.S. Het zou kunnen dat u zich aangesproken voelt. Weet, ik wil opbouwen en niet afbreken. Maar ik ben ook geen lid van de knuffelkerk van iedereen altijd lief en aardig en vooral nooit zeggen waar het op staat. Het jaren '60 model zeg maar. Niet op de man af zeggen wat je vindt maar wel altijd mopperen. Daar geloof ik niet in. Ik ben meer oplossingsgericht en sta daarom open voor een goed gesprek :-). 

P.S. Dit stukje had ik al een tijdje geleden geschreven maar nog niet eerder gepost.