Het bewijs van God's liefde

Foto van Rachel Coyne op Unsplash

Orthodoxie klinkt voor sommigen als alleen maar regels. Je mag niet dit, je moet dat.

Zelf heb ik, de eerste tien jaar na mijn doop, niet zoveel van regels binnen het geloof gemerkt.

Toen wij in 2010 besloten te gaan trouwen, veranderde dit. Ik verdiepte me in waar het huwelijk nou eigenlijk voor staat en wat de katholieke kerk daarover te zeggen heeft. Daar sprak hoop uit en vertrouwen in de toekomst. Iets wat ik om me heen niet zo aanwezig zag.

Trouwen is nogal een statement tegenwoordig, zeker in de kerk trouwen. Hoe doe je dat als je je  kwetsbaar voelt? Wie zegt dat het bij jou wel gaat lukken? Het is een fragiele aangelegenheid.

Ik begrijp best dat veel mensen niet meer in het huwelijk geloven. Maar dat maakt het er voor nieuwe generaties niet makkelijker op. En juist dat is de reden dat ik deze blog begonnen ben. Ik wil hoop geven aan degenen die het wel willen. En vooral jonge vrouwen versterken in hun zelfvertrouwen. Dat je je niet vanzelfsprekend hoeft te geven aan zomaar een leuke jongen, 'omdat iedereen dat doet'.

En, hoewel ik het begrip moraal interessant vind, wil ik niet per se moraliserend klinken. De boodschap is eerder: het is goed om de lat hoog te leggen. Je hoeft niet per se 'veel ervaring' op te doen (ik moet dan altijd denken aan een jongen van nog geen twintig bij het programma Spuiten en Slikken die als zijn favoriete standje noemde: tegen een opengeslagen 'wippende' deur, en zij moet dan op haar handen staan...).

Je bent niet 'minder waard' als je een bewogen verleden, of juist een braaf verleden hebt. Ook niet voor God of voor de kerk. Je bent een geliefd kind van God.

Aan wie behoor jij toe? Wie heeft jou gemaakt? Je ouders, de wereld, 'jezelf' (dat als je niet in een ziel gelooft geheel bestaat uit de genen van je ouders en de voedingsstoffen die je je leven lang tot je genomen hebt). Ben jij alleen afhankelijk van de liefde voor jezelf? De liefde van je ouders? En als die band nu eens niet zo goed is? 

Of ben je een 'Brick in the Wall' van de maatschappij? Zo heb ik me zeker vroeger vaak gevoeld. Niet uit liefde geschapen maar door toeval ontstaan, en alleen van nut als onderdeel van een systeem. Volgens paus Johannes Paulus II is o.a. de menselijke waardigheid de hoeksteen van de Sociale Leer van de Katholieke Kerk. Juist waar je het niet zou verwachten, tenminste ik niet. Je bent geen baksteen maar een mens. Vanaf de conceptie tot aan het eind.

Je bent uniek, met liefde gemaakt. En dat hoef je niet te verdienen of te bewijzen.