Ouderlijk huis

Blauwe regen
Engelen voor de ramen

Gisteren hebben we een trip down memory lane gemaakt, naar de plaats waar ik ben opgegroeid. We zijn naar de plek geweest waar mijn kleuterschool en lagere school hebben gestaan. Nu staan daar woonhuizen en een groot bejaardentehuis. Veel winkels  van vroeger waren er nog, de slager, de groenteboer.

De steeg waaraan mijn ouderlijk huis ligt leek smaller te zijn geworden. Het was er nog steeds erg mooi.


Mijn ouderlijk huis was zelfs beter onderhouden. De blauwe regen was helemaal teruggesnoeid! Dat deed mijn moeder nooit, dat vond ze zonde en bovendien zat ze liever in het donker. We durfden niet uitgebreid naar binnen te gluren maar we konden wel zien dat alles wit was. Mooi, en licht! En wat ik echt bijzonder vond: ze hadden de engeltjes voor de ramen laten zitten, die ik ruim 13 jaar geleden gemaakt heb! 

We zijn langs de Vecht gewandeld, ik heb BUD gewezen waar mijn vriendinnen woonden. Hoe vaak heb ik daar niet gewandeld. De intocht van sinterklaas gezien.

Tegenover ons huis op minder dan 10 meter afstand staat een gereformeerde kerk. Aan de andere kant tegenover het huis op 15 meter afstand staat de muur van een klooster. Wat een religieuze rijkdom, en toch heb ik daar als kind nauwelijks wat van gemerkt. Er kwam af en toe een non langs. Op zondag hoorden we gezang, en gebeier van de katholieke kerk verderop. Maar deze dingen hoorden meer bij het straatbeeld dan bij de dagelijkse werkelijkheid. Meer bij de klinkers waarop wij liepen dan bij de levende mensen. Meer bij de fundamenten van onze wereld, dan bij het heden. 

In de gereformeerde kerk heb ik ‘bijbeltent’-lessen gevolgd. 

Bij de nonnen had ik knutselles terwijl mijn zus leerde blokfluiten. We zochten paaseieren en speelden verstoppertje in het 'nonnenbos'. Totdat we niet meer welkom waren omdat mijn vader en oom weigerden bovenkleding aan te trekken. De vrijheid-blijheid-mentaliteit van de heren liet weinig ruimte voor de piëteit van de religieuzen.

In mijn huidige kerk is er één doordeweekse dienst. En dan te bedenken dat ik mijn hele jeugd de kans heb gehad vier diensten per dag in een klooster bij te wonen! Ik geloof dat ik tweemaal een kerstmis heb bijgewoond. En toen werd ik ook nog bijna onwel. Het was erg druk en benauwd en ik had zo’n zwaar gevoel door de walmende wierook en de latijnse teksten.

Nergens heb ik de scheidslijn tussen wat 'normale, moderne' mensen doen en wat religieuze mensen doen, zo sterk ervaren als thuis. De onmogelijkheid om als 'normaal' mens ook religieus te zijn. 

Tegenwoordig wordt het niet meer gedoogd door het park te wandelen, zoals vroeger. Dat heeft te maken met oprukkende criminaliteit. Het is verdrietig.