Voor wie denkt dat carnaval niet kan ontroeren

Ik ben de laatste dagen op zoek geweest naar de betekenis van carnaval en hoe daar vorm aan te geven, voor ons als katholiek gezin van boven de rivieren. Via de vrije school heb ik een hoop vernomen over  het afschudden van het oude, zodat je klaar bent voor het nieuwe. Internet leert dat Carnaval een heidens feest zou zijn dat door de kerk is overgenomen bij de kerstening.  Niet zo verbazingwekkend, die heb ik ook al gehoord over de kerstboom. Mijn man wist te vertellen dat de dorpen in onze omgeving ook een carnavalsnaam hebben. In de krant stond dat de burgemeester in een naburig dorp de sleutel aan prins carnaval overhandigt heeft.

Maar de mensen die carnaval vieren, zijn niet de mensen die aswoensdag een askruisje halen. Alsof het één niets meer met het ander te maken heeft. Als u wel beide doet dan hoor ik daar graag meer over. Bij ons in de kerk wordt er niet zo veel aan gedaan. De status van carnaval als katholiek feest blijft mij onduidelijk.

Nu overkomt het mij geregeld dat er een liedje in mijn hoofd zit. Soms heb ik geen idee waar het vandaan komt. Vandaag was dat 'Op mijn levenslange reizen' van Huub Oosterhuis. Via de cd 'Nooit meer zonder reisgenoot', waar 'Op mijn levenslange reizen' ook op staat, vond ik ook het lied 'Delf mijn gezicht op'.

Dit lied heb ik ooit gezongen op een zangdag in het klooster, waar ik tegenover ben opgegroeid. Nooit een link met carnaval vermoed, maar als ik dit filmpje zie werpt het ineens een ander licht op carnaval.

Al die mensen met hun mooie schmink. Hoeveel je ook opdoet, op een dag komt het er toch af. En hoeveel mooier zijn die lieve snoetjes niet zonder.