God beschermt leven

Naar aanleiding van een gesprek op school probeer ik voor mezelf weer eens te verwoorden waarom ik katholiek geworden ben. Waarom niet ‘gewoon een beetje christelijk’. Waarom niet ‘gewoon seculier gebleven’.

De Vrije School is in wezen verdraagzaam naar de verschillende religies. Dit citaat uit een onderzoek van de RUG, mijn Alma Mater verwoordt het mooi:

Volgens AmonsLievegoed (1988) is de Vrije school niet confessioneel gericht en open voor leerlingen van alle gezindten. Toch hebben de Vrije scholen wel degelijk een christelijk religieus karakter, dat onder meer terug te vinden is in de pedagogische waarden, doelstellingen en het ontwikkelingsbegrip vanuit de geest.

Het probleem dat naar voren kwam in het gesprek met een mede-ouder betrof de katholieke visie op euthanasie. Doorgaans als dit onderwerp ter tafel komt beperk ik me tot luisteren en ja en nee knikken. Dat ik het er niet mee eens ben spreek ik meestal niet uit.

Ik begrijp de argumenten wel. In het derde nummer van het blad 'Het Vermoeden', staat een column over de heiligheid van het leven. De Katholieke Kerk zou volgens de auteur, in plaats van alleen God als heilig te zien, het leven als heilig zien. ‘Rome ziet het leven als heilig. Het moet worden vereerd zolang het duurt – ook als het lijden ondraaglijk is.' De auteur vindt dat het naakte voortleven, het kloppen van een hart, niet heilig is.

Na het lezen van deze column trek ik de voortzetting van mijn proefabonnement in twijfel (heb het toch verlengd). Je kunt lijsten maken van rationele argumenten waarom euthanasie een goede optie is. Overbevolking, ondraaglijk lijden. En je kunt ook lijsten maken met tegenargumenten. Maar geven die argumenten een antwoord als iemand persoonlijk in een vraagstuk van menselijk lijden verwikkeld is?

Kan het ooit goed doen om te dreigen met de hel? Dat was in deze familie het geval. De Katholieke helft was tegen euthanasie. Daarover schreven zij nare brieven naar de andere helft van de familie, die zich voor euthanasie uitspraken. Mijn gesprekspartner stond, evenals de persoon waar het om ging, aan de voor-euthanasie-kant.

Zou deze ouder zitten te wachten op theologische discussies?

Of heeft hij er iets aan als ik zeg ‘het maakt voor God niet uit wat je doet, hij houdt toch wel van je’?

Ik ben in ook niet tot bekering gekomen omdat er gedreigd werd met de hel en ik betwijfel of deze aanpak ooit bekeringen opleverde.

Maar ondanks dat mensen het niet altijd even elegant uitdragen, heeft de leer van de kerk voor mij een heel nieuw licht geworpen op euthanasie. Hoe beschrijf je het, als je beseft dat er iemand zoveel om je geeft, dat hij niet wil dat je gedood wordt, of dat je iemand doodt? Ooit?

Mensen zien vaak niet wat beschermd moet worden, maar God wel.

Als ik zo'n pril groen blaadje zie in de komende lente (ja, hij komt!) dan ben ik blij dat ik in een God mag geloven die zich over mij ontfermd heeft toen ik nog een groen blaadje was. Op wie ik mag rekenen als ik oud of ziek ben.

Ook al begrijp ik niet altijd meteen waarom.  

Het pad van het katholieke geloof is als een legpuzzel met heel veel stukjes. Ik begrijp niet alles meteen. Maar dat begrip komt vaak op een later moment.

De bescherming van mijn leven is de essentie van mijn bekering. Het besef dat Hij mij beschermd heeft toen mensen dat niet deden. De grootsheid daarvan is niet in woorden uit te drukken.

Voor de goede kijker - de foto's zijn gemaakt bij het afbreken van de puzzel en niet bij het leggen ;-).