Kopje koffie, dakdekker?

Had ik daar even een Jennifer Fulwiler  momentje... In haar blog beschrijft zij regelmatig van die momenten waarvan ik dacht dat alleen ik ze had. Zie deze quick takes onder -2-. Dank zij haar weet ik nu dat dat vaker voorkomt. Mijn momentje, wat eerder een half uur duurde.

Vandaag legt de dakdekker een nieuw dak op de garage. Het dak is oud en er vallen gaten in, en het lekt. Om half acht begon hij, wij zaten nog aan het ontbijt. Tegen half tien leek het mij  een goed plan hem een kopje koffie aan te bieden. Ik liep naar de schuur maar hij zag mij niet. Ik durfde niet te roepen over het geluid van de branders heen en liep dus weer terug. Dat was al raar en ik hoopte dat niemand het had gezien. Ik wilde me niet laten kennen en vatte weer moed. Nu riep ik of hij koffie wilde. Geen antwoord. Ik was bang dat een buurman zou roepen 'ja ik lust wel een bakkie' want iedereen moest het gehoord hebben.
Ik durfde niet nog een keer en liep weer naar binnen.

Nu is het warm bovenop het dak. Die arme man, zonder koffie. Derde poging. Nu keek hij op. Koffie? Ja graag. Met melk en suiker.

De moraal van dit verhaal? De dakdekker heeft koffie gehad, dankzij de blog van Jennifer Fuwiler. Ik voelde mij in dit 'awkward moment' niet alleen en daarom bleef ik staande in deze wereld die dit soort momenten niet altijd begrijpt. Je weet nooit of in deze tijd van mogelijkheden men de 'survival of the fittest' niet een handje wil helpen door het gen voor introversie te verwijderen.

Even later vond ik de koffiebeker op de keukentafel. Leeg. Ik had niet eens gemerkt dat de dakdekker naar beneden was gekomen om hem leeg te drinken. Toen realiseerde ik me dat ik niet de enige introvert was. Opgelucht haalde ik adem. Dan had ik deze meneer tenminste niet met mijn extroversie de schrik op het lijf gejaagd.

Dit is deel 3 van 7 mails in 7 dagen, gehost door Jennifer Fulwiler op Conversion Diary.