Het kleinste kamertje

Vandaag was de keus tussen een boekbespreking van psychologische typen van Jung en de blog kostbaar, maar de manier waarop onze pastor gisteren een overgang maakte van carnaval naar Pasen, via de vastentijd, was zo beeldend dat het mijn netvlies niet meer heeft losgelaten.

Na het evangelie:

'Maar als je bidt, ga dan je binnenkamer in, doe de deur dicht, bid tot je Vader, die in het verborgene is' (Matteüs 6,6)

vertelde hij over het kleinste kamertje bij een medepriester waar hij op bezoek was. Daar hing een spiegel met de tekst 'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, hoe staat het met de binnenkant?'.

Nou heb ik ook een kleinste kamertje met spiegel. Ik heb daar wat kruisen staan voor een moment van bezinning. Toen ik daar foto's van maakte, zag ik in de spiegel een dubbel vierkant dat met plakband op mijn deur geplakt leek te zijn. Dat was natuurlijk niet zo en als je goed kijkt zie je dat dat ook niet kan want de afbeelding valt gedeeltelijk over de deurpost.

Dat dit vreemd is behoeft geen betoog.

Hieraan dacht ik tijdens de preek, en aan mensen die wèl carnaval gevierd hebben en hoe die zich nu voelen.

Ik sta open voor verklaringen. Ik wil er ook een prijs aan verbinden, ik denk aan een zakspiegel. De prijsvraag luidt:
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, hoe ontstond dit dubbele vierkant?

Tot slot een citaat van de Heilige Ignatius van Loyola:

In de regel zal ik des te meer voordeel trekken uit deze oefeningen naarmate ik mij meer afzonder van alle vrienden en kennissen en van alle aardse zorgen. Bijvoorbeeld door een ander huis of andere kamer te betrekken om er zo onopgemerkt mogelijk te wonen, zodat ik het in de hand heb om elke dag de eucharistie en de vespers bij te wonen, zonder hinder van mijn kennissen te hoeven vrezen.