Duitse mis op Texel

Het eiland Texel heeft één parochie. Om 11.00 is er een mis in Den Burg en om 9.30 in wisselende kerken. Een herkenbaar patroon, zo kunnen ze toe met één pastoor. Den Burg is zes kilometer van De Koog, waar wij zitten. Een mooie afstand om te fietsen, maar ik wil mijn krachten sparen om de heren - voornamelijk Bud - bij te benen de komende dagen. Gisteren hebben Stud en ik - om de beurt op één elektrische fiets waar de ander dan aanhing - onze zoon op afstand gevolgd. Bud wist de nummers van de fietskaart ook het beste te onthouden dus hij racete zonder problemen vooruit.

Leuk was ook, dat Stud gister de buien-app gecheckt had. Niet vandaag. De zon zou twee dagen onafgebroken schijnen. Dus geen regenpak mee. Natuurlijk goot het op de terugweg een uur lang keihard waarbij de regen meedogenloos in onze gezichten zwiepte. Het waait hier namelijk enorm hard. Maar ik was allang blij dat we niet kamperen, count your blessings, dan word je echt nooit meer droog.

Maargoed, niet op de fiets naar Den Burg dus. Nu had ik een aanplakbiljet gezien van een Duitse Messe. Om de hoek van het park nog wel. Nou is Duits nog altijd makkelijker dan Latijn. En om 11.00, dat betekent ook nog uitslapen èn ontbijten.

Het is altijd weer spannend, een mis op vakantie, je weet nooit waar je terecht komt. Ooit zat ik met twee andere toeristen in een verder lege kerk op Terschelling. Ik was het kerkgaan nog niet gewend en wist niet wanneer ik moest opstaan en wat ik moest zeggen. Ik voelde me echt ongemakkelijk. Op de terugweg kwam ik langs een andere kerk die wel propvol zat - toen dacht ik was ik daar maar heen gegaan. Lekker anoniem. Maargoed.

Ik kwam ruim op tijd aan, om vijf voor elf - voor een nederlandse katholiek is dat ruim op tijd. Het zat al bijna vol, zo'n honderdvijftig man in een klein zaaltje, allemaal jonge gezinnen en een enkel wit hoofdje. 'Zijn hier nog misdienaars?', kwam de pastoor vragen. 'We hebben nog een misdienaar nodig.' Wow. Om vervolgens met vier misdienaars aan te komen.

Als je weleens op een camping met animatie bent geweest, dan kun je je iets voorstellen bij wat er toen gebeurde. Drie nieuwe leden van het animatieteam stelden zich voor. De pastoor stelde vragen die wij dan moesten beantwoorden door een hand op te steken:

Hoe oud zijn de animators samen?

Wie van de vier - inclusief bangig kijkende pastoor - heeft nog nooit in de Noordzee gezwommen?

(Dit was niet de pastoor).

Toen werd met luide livemuziek het openingslied ingezet. De deuren stonden wagewijd open. Ik waande me in een evangelische opwekkingsdienst. De liedboeken gingen open en er werd luid mee gezongen. Ik moest mijn best doen om mezelf nog te horen. En dat deed ik - want hoe vaak maak je mee dat je voluit kunt zingen zonder er luidkeels bovenuit te komen. Ik knipperde met mijn ogen maar bedacht me dat ik niet kon huilen want ik had geen zakdoek bij me - heb ik dat.

Het was zo mooi.

Und so kamen sie in Scharen, brachten ihre Kinder mit 

Ihre Kranken, auch die Alten, selbst die Lahmen hielten Schritt

Von der Strasse, aus der Gosse kamen Menschen ohne Zahl, 

Und sie hungerten nach Liebe und nach Gottes Freudesmahl.

Bij het binnenkomen had ik een rolstoel gezien, en het wemelde van de kinderen. Vóór mij was een jongetje bij zijn vader in slaap gevallen.

Er werd een toneelstukje opgevoerd van de barmhartige samaritaan, het evangelieverhaal van deze dag. Over hoe wij twee handen hebben gekregen, maar het soms moeilijk vinden te helpen.

Toen werd het evangelie voorgelezen. Door een Nederlandstalige vrouw. En daarna nog een keer, nu in het Duits, door de priester. Creatief.

Ze hadden geen boekjes speciaal voor deze dag, alleen een zangboek dat zeer enthousiast werd gebruikt.
Idee voor onze parochie? O ja, volgende week vrijdag is iedereen om elf uur uitgenodigd. Om te helpen de mis van de komende zondag in elkaar te zetten.

En die liedjes neem ik mee naar huis. Die ga ik oefenen. Op de gitaar. In het Duits.