Bedevaart naar Groenlo

Afgelopen zaterdag was het dan zover. De bedevaart naar Groenlo! Omdat de bus vol was, gingen we met de auto. Zoon Bud begreep niet, waarom we niet gingen wandelen. Dat komt door mij. Ik heb mijn gezin meegesleept naar het lange-afstandswandelpad Floris-V, en dat heb ik uitgelegd als bedevaart (pelgrimstocht?).Niet dat we ergens naartoe gingen, behalve naar het eindpunt in Bergen op Zoom (Zóem? nee, Zóóóm). Het ging om de wég. De weg van ons gezin. Gepland, gekozen, gewild. Ik ben nou eenmaal niet het type om als een schaap achter de massa aan te lopen.

Over die wandeltocht hoop ik nog eens te schrijven, zo'n wandeling zit vol avonturen (van het soort dat je van tevoren niet plant).

Maar het was om nóg een reden jammer dat de bus vol was. Mijn man had aangekondigd mijn blog te gaan lezen in de bus. Dat kon dus niet en hij heeft hem dus ook niet gelezen.

En dat terwijl ík reed de heenweg.

Dat begon al goed. Terwijl hij het adres inplande, riep ik 'ik rijd naar Amersfoort, dat is goed hè?' A 28, Amersfoort, Zwolle... 'Hm', antwoordde hij, 'Naar rechts!'. A12, ook goed.

En toen weet ik niet meer precies wat er gebeurde. Mijn man gaf vijf aanwijzingen tegelijk, die ik niet kon opvolgen waardoor hij boos werd en riep 'ik wíl helemaal niet ...' maar hij kon zich net op tijd inhouden. Ik dacht, ik laat me niet kisten en begon aan mijn tweede rozenhoedje.

Als ervaren echtgenote negeerde ik alle 'aanwijzingen' ('je kan erlángs, hop', 'je mag hier 130' (had ik al gezien), 'Die fiat kan je hebben!'). Ik voorzag zijn commentaar toen op de tweede rijstrook een auto ons wilde inhalen en dat ook deed via de derde, afgesloten  rijstrook, om mij vervolgens af te snijden toen hij erachter kwam dat er vóór mij nog méér auto's  reden, 't is merakel. Maarja wat kan ik eraan doen.

Toen werd ik overmoedig. De radio ging aan met een soort jaren '70 easy driving muziek waar we alledrie blij van werden (al hebben we heel verschillende smaken). Ik zei: 'Als anderen het kunnen, kan ik het ook' en racete langs de stilstaande rijen voor de verkeerslichten op de N-wegen, waar we inmiddels terecht waren gekomen. Om tenslotte te parkeren bij de eerste de beste kerk. Honderd meter wandelen naar het City Lido - Groenlo is een stad want het heeft stadswallen.

Nadat we onze jassen hadden opgehangen, mochten we plaatsnemen op de laatste vrije stoelen achter in de zaal naast de kapelaan die dit alles georganiseerd heeft. Terwijl ik met mijn haarborstel de toiletten opzoek, die ik voor de gelegenheid heb meegenomen, parkeert mijn man ons naast de kapelaan. Vriendelijk informeert hij of het competitieteam van mijn man wel een keer zonder hem kan*.

*dit blijkt niet het geval te zijn: 4-0 verloren. Ik troost mijn man met de wetenschap dat het fijn is om gemist te worden. Al heeft hij natuurlijk wel iets uit te leggen aan zijn competietiemaatjes: 'ik mosmèmu wief naar Grönlo, doar sijn se nog katteliek...'

De koffie wordt geschonken, met prompt een tweede kopje. De meeste kopjes waren natuurlijk al oud, maar achter ons bevinden zich drie jonge dames tussen de 10 en de 17.

We krijgen de misboekjes en begeven ons naar buiten. 'Waarom lopen de mensen zo langzaam?', vraagt Bud. De kerk is aan de overkant.  'Anders zijn we er te snel'. We verzamelen voor de kerk en lopen biddend in processie naar de Heilige Deur aan de zijkant. De processie vervlogt vervolgt naar binnen, langs het doopvont en het wijwaterbakje.

Dat was ik bijna vergeten, na de koffie heeft de kapelaan de streek  doorgegeven aan de pastoraal werker van Groenlo, Rianne Luiten. Het is tenslotte bijna 11-11. Als mijn moeder dit had gezien, jongens, ik ben streng seculier opgevoed en bij ons thuis was carnaval ècht niet oké. Maargoed zij houdt in de kerk de inleiding en ze blijkt een begenadigd spreker.

Dan volgt een geweldige mis met de parabel van de barmhartige zoon.

Daarna bekijken we de kerk, die sinds augustus 2014 een basiliek is.

We snuiven nog wat Gelderse frisse lucht op, warmen ons bij de Hema die zowaar weer een fietsassortiment blijkt te hebben. We kopen een snelbinder en gaan op huis aan. Onderweg halen mijn man en ik herinneringen op aan die keer dat we carnaval samen gevierd hebben. Een kennis van een kennis had een plan opgesteld: voor de mis gingen we naar Roermond, naar de Sint Christoffelkathedraal. Daar kleedden we ons om - niet in de kerk. Hier ligt zo'n beetje de grens van het verkleedgebied - dat nemen ze erg serieus:

Daarna reisden we door naar Maastricht voor het carnaval.

'Dat was leuk, hè, zegt mijn man.'

We zijn het eens.

Nog even het vermelden waard: Grolsch komt uit Groenlo.