Het was druk aan de rechterkant van de kerk. Drukker dan aan de linkerkant. Ik ging daarom maar links zitten. Tussen een hoop vreemde gezichten. Net langs de pilaar zie ik enkele bekende gezichten, van koorleden die een gelegenheidssamenzang vormen.
Dan wordt meegedeeld dat vicaris Woorts voorgaat, in plaats van onze eigen pastoor. Even later legt hij uit, dat hij gisteren aan de telefoon onze pastoor sprak die hem tussen neus en lippen door vertelde dat hij eerst hier de mis zou doen, vervolgens in een kerk aan het andere eind van de parochie, en daarna weer terug naar hier voor een doop.
Deze eerste viering wilde de vicaris wel overnemen want hij is hier ook pastoor geweest.
Ik denk terug aan die tijd, twaalf jaar geleden, dat hij hier pastoor was. Ik had, ook na mijn doop, nooit zo de behoefte gehad aan, laten we zeggen, de sociale kant van geloof. Toch had ik besloten weer eens naar de kerk te gaan.
Tien jaar terug zat ik hier, óók aan de linkerkant. 'Is dit het nu', dacht ik.
Dus ik besloot mijn hart te openen. Voor zover je dat kan besluiten. Dan hoor ik ineens, door mijn eigen gedachten heen, weer de pastoor, vertellend over de Rode Zee. Het wonderlijke verhaal van de uittocht van het volk van Israël door de Rode Zee. Zelfs velen die, zoals ik, niet met de Bijbel zijn opgevoed, kennen dat verhaal nog wel. Ik herinner me dat ik naar de pastoor zat te kijken, en dacht 'hij gelooft werkelijk wat hij zegt'. En ik zag weer een glimp van het geloof waardoor ik me zes jaar daarvoor had laten dopen.
'Ja maar God', zei ik, in gedachten. 'Leuk zo'n ervaring, maar morgen is het weer voorbij en ben ik weer terug bij af. Ik heb er alleen iets aan als zoiets beklijft.'
'Het zal beklijven', zei God. 'Kom maar terug volgende week, en de week daarna, en de week daarna... Een paar weken zal je het nog voelen, al zal het wel wat afnemen.'
Het ging zoals gezegd.
Daar dacht ik allemaal aan, toen ik weer aan de linkerkant in de kerk zat. Nu ging het evangelie* over de zaaier die gezaaid had. Maar 's nachts, toen hij lag te slapen, kwam de duivel en zaaide onkruid tussen het zaaigoed. God, stuur uw heilige geest, bad ik, opdat ik ook nu begrijp wat u mij te zeggen heeft.
Prompt realiseerde ik me dat dat wel iets zou zijn over de balk in je eigen oog. En dat was ook de wending die de preek nam. Over de ellende in de wereld, de voorspellingen van Fatima, en dat we toch allereerst naar onszelf moeten kijken.
Ik heb het geprobeerd maar dat is lastig met zo'n balk in je oog. Beetje troost heb ik van de wetenschap dat ik niet de enige ben die dat probleem heeft.
Ike Ndolo – Riverside
My bones are week in me
And my eyes are closed because of what they’ve seen
I am stuck in smoke and fire
And it’s getting hard to breathe
My spirit chokes in me
Now I cannot stand,
I am on my knees
Hope is coming again, yeheyey
Come on down to the riverside
Come on down and get baptized
Come on down to the riverside
Cause we’ve got to die to make it out alive
His water brings me life,
Renews my soul and returns my sight
My heart was cold as ice
But you made it beat again
My days have turned to nightRefrein
But you call my name
And get me back for light
Bringing hope back again
* dagelijks evangelie van 23 juli 2017