Een zondag zonder preek, maar mét een kikker en het enige trappistenwitbier ter wereld

Wat een heerlijk zonnetje hadden we vandaag! Zelfs nog beter dan gisteren, zaterdag. Vanochtend op de fiets had ik nog handschoenen aan! De middag eindigde op het terras van Van der Valk Biltse Hoek, met een biertje op een zonovergoten terras. Een La Trappe, het enige trappistenwitbier ter wereld.

Tijdens een zondags wandelingetje op landgoed Beerschoten had ik graag het unicum aan mijn gezin willen vertellen dat ik die morgen in de kerk had beleefd. Wat een spijt zouden mijn mannen wel niet hebben, dat ze er niet bij waren geweest! Maar ik kwam niet zo goed tussen het gemopper van onze tiener - ik hoop dat hij dit niet leest!

Pas toen hij naar huis was en wij dus op bovengenoemd terras beland waren - zelfs beloften aan een ijsje of een cola met citroen konden hem na de wandeling niet tot een terrasje overhalen - kwam ik ertoe aan mijn man te vertellen, dat er vandaag geen preek was. De reden was dat de pastoor een flinke heesheid had opgelopen na een stuk of vijf vieringen in de dagen rond Pasen. Gisteravond had hij ook een viering gehad, en straks nog een doop.

Het was geen onverdeeld genoegen, een mis zonder preek. Mensen die niet graag naar de kerk gaan zouden het vast fijn gevonden hebben, maarja die zaten natuurlijk niet in de kerk, dus die hadden er niets aan. Want och, wat wáren ze blij geweest, hádden ze in de kerk gezeten. Maar dat genoegen ging hen nu aan de neus voorbij.

Dat kan je mooi in je blog schrijven', zei mij na de kerkdienst mijnheer pastoor en schoof naast mij op de kerkbank, waar ik m'n zojuist voor de tweede maal bijgevulde papieren koffiebekertje leegdronk.

Wat zei u nu ook weer precies?' vroeg ik. 'Had u de homilie overgeslagen? Losgelaten? Vergeten? Gepasseerd?' De meeste mensen zouden het een volstrekt onzinnige vraag vinden, maar ik vind het belangrijk omdat ik iemand geen woorden in de mond wil leggen. Heb ik zelluf ook een hekel aan.

En ritsrats haalde hij terug hoe hij het geformuleerd had. Zo snel krijg ik thuis nooit antwoord, want men begrijpt mijn vraag niet, verstaat hem niet goed of men is te druk met een of ander lichtgevend schermpje.

Weggelaten, ik heb hem weggelaten.

Ik was best wel opgelucht dat ik nu toch een blog kon schrijven.

Ik wenste hem een fijne doop, en bedacht me, dat iedere doop een vernieuwing is van onze eigen doopgeloften. Die we ons natuurlijk niet herinneren als we als baby gedoopt zijn maar daarom vernieuwen we ze ook telkens, vooral met Pasen en bij elke nieuwe doop beleven we onze eigen doop mee.

Toen ik de oprit op fietste naar onze garage, zag ik een vreemd voorwerp. Dichterbij gekomen  bleek het een kikker! Mogelijkerwijs uit eigen vijver. Geduldig bleef hij zitten tot ik mijn telefoon uit de zak had gehaald. Ik kwam telkens een stap dichterbij en maakte foto's. Wat een schatje, je zou hem bijna zoenen. Dat moet wel een prins zijn, toch?