Een zondag achterin de kerk

Kerkbanken

Mijn zoon heeft alles liefst altijd hetzelfde. Dat komt door zijn autisme. Dat kan natuurlijk niet altijd, maar waar het kan doen we het ook. Zo zitten we altijd op dezelfde plaats in de kerk. Aan de rechterkant, net/niet achter de pilaar. Soms heb ik pech, soms geluk, afhankelijk welke kant de voorganger op leunt.

Voor Bud is dat minder belangrijk. Als hij maar niet tussen veel mensen hoeft te zitten, zoals in de middelste rijen, én als er maar niet teveel mensen achter hem zitten. Want die kunnen hem zien.

Afgelopen zondag echter was de hele rechterkant afgezet met rood-wit lint. We keken elkaar maar eens aan, en toen keek ik naar links, en zag wat Bud al gezien had: óók lint.

Waarom zit dat lint daar?

Dat zullen we zo vast wel horen, maar eerst: waar gaan we zitten?

Achteraan, daar hoefde hij niet lang over na te denken. Gelukkig had ik vandaag wél mijn bril bij me.

Het evangelieverhaal van vandaag vond ik erg mooi. Jezus zegt: ik ben de wijnstok, gij de ranken. Hij vraagt ons om in hem te blijven, want de ranken kunnen ook niet leven zonder de wijnstok. De kapelaan legt uit dat je haast niet kunt zien waar de wijnstok eindigt en de ranken beginnen, zo gaan ze in elkaar over. Dat beeld blijft me bij.

Twee rijen voor ons zit een gezin met twee kleine meisjes. Zij zitten vast óók niet toevallig achterin. De meisjes kleuren een kleurplaat.

O ja, vergeet ik bijna over die linten te vertellen! Wat bleek nu, er was een reparatie uitgevoerd, en soms vallen er nu (stukken van) lampen naar beneden! De lampen in het midden waren weggehaald, dat is erg hoog hoor, en de rest van de kerk was afgezet.

En ik maar denken dat ze wilden dat we dichter bij elkaar zouden gaan zitten!