Moe. Dat word ik er van. Een gespreksonderwerpen dat tegenwoordig blijkbaar erg populair is in de katholieke kerk. En óver de kerk.
Vrouwelijke priesters.
Priesters zijn in de katholieke kerk altijd man. Dat is, omdat de discipelen allemaal man waren. En Jezus zelf ook. Niet omdat vrouwen inferieure wezens zouden zijn. Of zoiets.
Zo heb ik het begrepen.
Maar niet alle christenen zijn katholiek. Er zijn ook vele protestantse kerken, die verschillend denken over vrouwen in kerkelijke ambten. Verschillend van de katholieke kerk, en verschillend van elkaar.
Dus. Ik zou denken. Als je het niet eens bent met de kerk waar je, wellicht toevallig, in zit, ga dan lekker naar een andere kerk. Dat kan tegenwoordig gewoon, ik heb het zelf ook gedaan.
Op dezelfde fiets, maar dan andersom, zou ik willen zeggen tegen mensen (protestanten bijvoorbeeld) die ter communie willen gaan in de katholieke kerk: word katholiek. Dat kan gewoon. Je doop blijft doorgaans geldig. Je hoeft alleen je vormsel en eerste communie te doen.
Ik begrijp niet zo goed waarom je katholiek blijft als je het eigenlijk niet eens bent met de leer. En ook niet waarom je niet katholiek wordt als je je geroepen voelt zoiets typisch katholieks te doen als de communie vieren.
Nee, men blijft liever zitten waar men zit en moppert op 'de kerk'. Die zich maar moet aanpassen aan individuele, zogenaamd moderne meningen. Zogenaamd, want meestal komen ze voort uit de jaren '60. En, als kind van ouders die die tijd ten zeerste hebben beleeft, vind ik dat dus per definitie niet bepaald modern. Zeg nou niet, jij bent dus jong (en onbezonnen) en hebt makkelijk praten, want ik heb inmiddels ook een puber die mij ongetwijfeld ook niet zo modern meer vindt. Zo gaat dat nu eenmaal.
Je kunt toch gewoon een kerk zoeken die bij je past? En als je die niet vindt, kun je nog altijd zelf een kerk oprichten bij de doe-het-zelf-notaris?
Persoonlijk vind ik, dat het feminisme hier een beetje te ver doorgeslagen is. Dan heb ik het niet over rechten, stemrecht, het recht om te werken, rechten die nog niet zo lang vanzelfsprekend zijn voor vrouwen. Nee, ik heb het over een soort nieuwe plicht. De plicht van de vrouw om buitenshuis te werken. Een goedlopende relatie te hebben. Een goed seksleven te hebben. Alles moet en alles moet goed.
Officieel hebben we misschien niet de plicht meer het huishouden te doen en kinderen opvoeden, maar we worden er wel op aangekeken als ons huis niet op orde is, of onze kinderen vervelend zijn! Doorgaans meer dan onze man. Dus de verantwoordelijkheid ligt alsnog bij ons.
Dan wordt ook verwacht dat we sporten, gezond leven, een vriendenkring onderhouden, in sommige gevallen mantelzorg verlenen, er fantastisch uitzien (die boodschap sijpelt nog altijd door via tijdschriften, tv, reclame en gezeur over plastische chirurgie).
Soms kijk ik weleens een vlog van de nieuwere generatie, leuke jonge vrouwen. Ze voeden een kind op, runnen het huishouden, verdienen hun geld (met vloggen en alles wat daarbij hoort zoals eten in hippe tentjes). En dan hebben ze een man... (dat is ook de reden dat ik geen namen noem want ik wil niemand afkraken, dat verdienen ze ook helemaal niet, die vrouwen dan...).
Vaak, niet altijd maar vaak, hangt Het Exemplaar op de bank met een baard van half zeven, kijkt voetbal of gamet. Zegt zo weinig mogelijk terug als vrouwlief wat vraagt, of soms ook wel een opdracht geeft. De vrouw praat eigenlijk tegen zichzelf, tegen 'ons' dus door haar vlogcamera. Soms durf ik niet eens weg te klikken, zo sneu vind ik het dan voor haar ook al heeft zij tig volgenlingen.
Maargoed. Ik krijg soms het idee, dat vrouwen vinden dat ze álles moeten doen, terwijl manlief er makkelijk vanaf komt. Want we kunnen alles best zelf. Toch? Glimlachglimlachglimlach. En ze kunnen het, de vrouwen. Natuurlijk kunnen ze het. Dat behoeft geen betoog. Ik ken in het echte leven alleengaande vrouwen, met kinderen en een baan, die álles alleen doen. En goed ook.
Maar is dat nu ineens het nieuwe normaal? Het nieuwe ideaal?
Ik moet er persoonlijk niet aan denken dat vrouwen priesters worden. Eén reden daartoe heb ik hierboven net beschreven. Deze reden komt niet rechtstreeks voor in 'de leer', gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen.
Als je wilt weten hoe dat zit, vraag je het maar aan een priester. Of aan een vrouw die theologie gestudeerd heeft. Die bestaan namelijk ook. Ja echt.
(Of je gaat het zelf opzoeken op het internet, de go-to optie voor iedere introvert :-).
De voortdurende bewijsvoering dat vrouwen alles kunnen wat mannen kunnen, en vaak zelfs beter, dames: juíst als dat zo is, zou je het niet moeten willen bewijzen.
Laat die mannen hun deel. Namelijk man zijn. Zaaien. Vaderschap. Priesterschap.
En dat dat anno 2018 niet meer politiek correct is? Het zij zo. Het zal wel. We hoeven niet allemaal dezelfde kerk aan te hangen, toch? Of ons in het correcte politieke jasje van 2018 te persen. Toch?
Vrouwelijke priesters.
 |
| Photo by Victoriano Izquierdo on Unsplash |
Priesters zijn in de katholieke kerk altijd man. Dat is, omdat de discipelen allemaal man waren. En Jezus zelf ook. Niet omdat vrouwen inferieure wezens zouden zijn. Of zoiets.
Zo heb ik het begrepen.
Maar niet alle christenen zijn katholiek. Er zijn ook vele protestantse kerken, die verschillend denken over vrouwen in kerkelijke ambten. Verschillend van de katholieke kerk, en verschillend van elkaar.
Dus. Ik zou denken. Als je het niet eens bent met de kerk waar je, wellicht toevallig, in zit, ga dan lekker naar een andere kerk. Dat kan tegenwoordig gewoon, ik heb het zelf ook gedaan.
Op dezelfde fiets, maar dan andersom, zou ik willen zeggen tegen mensen (protestanten bijvoorbeeld) die ter communie willen gaan in de katholieke kerk: word katholiek. Dat kan gewoon. Je doop blijft doorgaans geldig. Je hoeft alleen je vormsel en eerste communie te doen.
Ik begrijp niet zo goed waarom je katholiek blijft als je het eigenlijk niet eens bent met de leer. En ook niet waarom je niet katholiek wordt als je je geroepen voelt zoiets typisch katholieks te doen als de communie vieren.
Nee, men blijft liever zitten waar men zit en moppert op 'de kerk'. Die zich maar moet aanpassen aan individuele, zogenaamd moderne meningen. Zogenaamd, want meestal komen ze voort uit de jaren '60. En, als kind van ouders die die tijd ten zeerste hebben beleeft, vind ik dat dus per definitie niet bepaald modern. Zeg nou niet, jij bent dus jong (en onbezonnen) en hebt makkelijk praten, want ik heb inmiddels ook een puber die mij ongetwijfeld ook niet zo modern meer vindt. Zo gaat dat nu eenmaal.
Je kunt toch gewoon een kerk zoeken die bij je past? En als je die niet vindt, kun je nog altijd zelf een kerk oprichten bij de doe-het-zelf-notaris?
Persoonlijk vind ik, dat het feminisme hier een beetje te ver doorgeslagen is. Dan heb ik het niet over rechten, stemrecht, het recht om te werken, rechten die nog niet zo lang vanzelfsprekend zijn voor vrouwen. Nee, ik heb het over een soort nieuwe plicht. De plicht van de vrouw om buitenshuis te werken. Een goedlopende relatie te hebben. Een goed seksleven te hebben. Alles moet en alles moet goed.
Officieel hebben we misschien niet de plicht meer het huishouden te doen en kinderen opvoeden, maar we worden er wel op aangekeken als ons huis niet op orde is, of onze kinderen vervelend zijn! Doorgaans meer dan onze man. Dus de verantwoordelijkheid ligt alsnog bij ons.
Dan wordt ook verwacht dat we sporten, gezond leven, een vriendenkring onderhouden, in sommige gevallen mantelzorg verlenen, er fantastisch uitzien (die boodschap sijpelt nog altijd door via tijdschriften, tv, reclame en gezeur over plastische chirurgie).
Soms kijk ik weleens een vlog van de nieuwere generatie, leuke jonge vrouwen. Ze voeden een kind op, runnen het huishouden, verdienen hun geld (met vloggen en alles wat daarbij hoort zoals eten in hippe tentjes). En dan hebben ze een man... (dat is ook de reden dat ik geen namen noem want ik wil niemand afkraken, dat verdienen ze ook helemaal niet, die vrouwen dan...).
Vaak, niet altijd maar vaak, hangt Het Exemplaar op de bank met een baard van half zeven, kijkt voetbal of gamet. Zegt zo weinig mogelijk terug als vrouwlief wat vraagt, of soms ook wel een opdracht geeft. De vrouw praat eigenlijk tegen zichzelf, tegen 'ons' dus door haar vlogcamera. Soms durf ik niet eens weg te klikken, zo sneu vind ik het dan voor haar ook al heeft zij tig volgenlingen.
Maargoed. Ik krijg soms het idee, dat vrouwen vinden dat ze álles moeten doen, terwijl manlief er makkelijk vanaf komt. Want we kunnen alles best zelf. Toch? Glimlachglimlachglimlach. En ze kunnen het, de vrouwen. Natuurlijk kunnen ze het. Dat behoeft geen betoog. Ik ken in het echte leven alleengaande vrouwen, met kinderen en een baan, die álles alleen doen. En goed ook.
Maar is dat nu ineens het nieuwe normaal? Het nieuwe ideaal?
Ik moet er persoonlijk niet aan denken dat vrouwen priesters worden. Eén reden daartoe heb ik hierboven net beschreven. Deze reden komt niet rechtstreeks voor in 'de leer', gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen.
Als je wilt weten hoe dat zit, vraag je het maar aan een priester. Of aan een vrouw die theologie gestudeerd heeft. Die bestaan namelijk ook. Ja echt.
(Of je gaat het zelf opzoeken op het internet, de go-to optie voor iedere introvert :-).
De voortdurende bewijsvoering dat vrouwen alles kunnen wat mannen kunnen, en vaak zelfs beter, dames: juíst als dat zo is, zou je het niet moeten willen bewijzen.
Laat die mannen hun deel. Namelijk man zijn. Zaaien. Vaderschap. Priesterschap.
En dat dat anno 2018 niet meer politiek correct is? Het zij zo. Het zal wel. We hoeven niet allemaal dezelfde kerk aan te hangen, toch? Of ons in het correcte politieke jasje van 2018 te persen. Toch?
Reacties
Een reactie posten
Laat hier je reactie achter