Het vierde boek van de zomerstapel!
Met veel plezier las ik twee jaar geleden Something Other Than God, het eerste boek van Jennifer Fulwiler. Haar blog heb ik gevolgd tot ze een eigen radioshow begon, op de Amerikaanse zender Sirius XM. Dat is een betaalde zender, maar je kunt elke week een gratis podcast beluisteren met het beste van die week.
Dit boek gaat over het vinden van je passie, en het inpassen daarvan in je dagelijkse leven. Niet vanuit een invalshoek van, wat lastig, mijn dagelijkse leven staat mijn zelfontplooiing in de weg. Maar het volgen van je passie kan je juist energie geven en daarmee het dagelijkse leven gunstig beïnvloeden.
Om erachter te komen wat je passie is, zit er bij het boek een e-book 'Finding your passions' dat een stappenplan biedt. Een passie is iets wat je goed kan, wat vanzelf lijkt te gaan en energie geeft.
Voor Jennifer Fulwiler is dat schrijven, bloggen en later boeken schrijven. In het begin heeft ze het gevoel dat ze daar geen energie meer in kan steken, omdat ze het te druk heeft met haar jonge kinderen. Langzamerhand komt ze erachter, dat het schrijven haar juist meer energie geeft voor haar andere bezigheden. En nog later begint het schrijven onderdeel te worden van het gezin, in plaats van een 'losse' hobby die ze zich eigenlijk niet kan veroorloven.
Bij mij komt er ook bloggen uit, niet verbazend dus dat ik me in haar verhaal herken. Met als hoofdonderwerp verwoorden hoe in mijn ogen het grote bouwwerk van de Rooms-katholieke kerk eruit ziet. Dit is mijn vorm van kunst, een creatieve verbeelding waar een paar woorden alleen niet genoeg zijn . Er zit een wereld achter de 'regeltjes' die mensen vaak wel kennen maar niet (meer) weten waarom ze er zijn en daarom af willen schaffen.
De visie van de kerk op menselijk leven en hoe het beste te leven, zou ik omschrijven als een bouwwerk waarbij alles in elkaar grijpt.
Je gaat ook niet lukraak in een kathedraal balken wegrukken omdat jij daar toevallig nou net even het nut niet van inziet. En dan verbaasd staan te kijken dat sommige mensen boos worden als je dat toch probeert te doen? (Ik doel bijvoorbeeld op ideeën om het huwelijk een 'modernere' vorm te geven waarbij afgestapt wordt van de, lang gebruikelijke standaard van man, vrouw en de kinderen die ze krijgen. Een stap die niet alleen mogelijk gemaakt worden door veranderde ideeën in mensenhoofden, maar ook door de stand van de technologie, van o.a. reageerbuisbabies, draagmoeders en geslachtsveranderende operaties.)
Maar de stap van begrijpen wat het (christelijk) huwelijk in de diepste zin IS, en al die tijd was, lijkt daarbij graag te worden overgeslagen.
Toevallig probeerde ik vanmiddag de allereerste blogs terug te vinden die ik van Jennifer Fulwiler las, eind 2010. Ik vond de titel My answer to "Do you want more children?", waarin Jennifer Fulwiler een 6-delig antwoord geeft op de vraag of ze meer kinderen wil. Het gaat mij hier om punt 4, “wholeness of vision”, het hebben van een volledig beeld van de situatie. Daarin vertelt ze het verhaal van auteur Sheldon Vanauken, die de klassieke memoir A Severe Mercy schreef. Na de dood van zijn vrouw Davy zocht hij contact met diens geadopteerde dochter. Op haar 16e was de vrouw zwanger geworden en had haar dochter afgestaan ter adoptie. Samen hadden ze geen kinderen. Deze relatie met de dochter van zijn vrouw werd voor de man heel belangrijk.
Zoiets kun je natuurlijk nooit zien aankomen. Toen de vrouw dit besluit nam wist ze niet wat er in de toekomst zou gebeuren. Wij mensen zien namelijk nooit het hele plaatje.
Voor Jennifer Fulwiler verbeeldt dit verhaal, dat ze de hyper-controle-modus enigszins moest loslaten en op God vertrouwen als het gaat om kinderen. Niet de verantwoordelijkheid loslaten, maar erkennen dat je niet alwetend bent en in je keuzes rekening moet houden met meer dan je eigen beperkte visie, en voor een gelovige is dat God.
Maar het rare was, dat ik dit verhaal en het begrip “wholeness of vision”, onlangs ergens gelezen had! Ik moest even denken maar toen wist ik het... in dit boek!
En nu vraag ik me af wat het mij wil zeggen.
(Tussen de vorige alinea en de volgende zit een dag, en als ik verder ga schrijven tik ik als warming-up A beautiful dream in op YouTube. Ik kom een interview tegen voor het programma World Over van Raymond Aroyo, en daar hoor ik dit begrip voor de derde keer! Wat wil het mij toch zeggen???)
Dat is het antwoord op de vraag voor wie Fulwiler het boek geschreven heeft. Voor iedereen die een belangenstrijd heeft, tussen wat ze noemt je blauwe vlam, je passie, dat waar je energie van krijgt, en je dagelijkse plichten en bezigheden. Natuurlijk lijken die vaak met elkaar in strijd te zijn, zeker als je, zoals zij, een hoofdstuk van je boek wilt schrijven en je baby net haar eigen spuitluier blijkt te hebben ontdekt (daar kan mijn man zo kleurrijk over vertellen: ik heb er eerlijk gezegd weinig herinneringen aan ;-).
Tijdens een 'retraite voor extraverten', krijgt de introverte Jennifer Fulwiler advies van Fr. George, die haar een nieuwe kijk aanreikt voor de situatie waarin verplichtingen en passie met elkaar in botsing zijn.
In Jennifer's eigen woorden, die ze spreekt in het interview met Raymond Aroyo:
Met veel plezier las ik twee jaar geleden Something Other Than God, het eerste boek van Jennifer Fulwiler. Haar blog heb ik gevolgd tot ze een eigen radioshow begon, op de Amerikaanse zender Sirius XM. Dat is een betaalde zender, maar je kunt elke week een gratis podcast beluisteren met het beste van die week.
Dit boek gaat over het vinden van je passie, en het inpassen daarvan in je dagelijkse leven. Niet vanuit een invalshoek van, wat lastig, mijn dagelijkse leven staat mijn zelfontplooiing in de weg. Maar het volgen van je passie kan je juist energie geven en daarmee het dagelijkse leven gunstig beïnvloeden.
Om erachter te komen wat je passie is, zit er bij het boek een e-book 'Finding your passions' dat een stappenplan biedt. Een passie is iets wat je goed kan, wat vanzelf lijkt te gaan en energie geeft.
Voor Jennifer Fulwiler is dat schrijven, bloggen en later boeken schrijven. In het begin heeft ze het gevoel dat ze daar geen energie meer in kan steken, omdat ze het te druk heeft met haar jonge kinderen. Langzamerhand komt ze erachter, dat het schrijven haar juist meer energie geeft voor haar andere bezigheden. En nog later begint het schrijven onderdeel te worden van het gezin, in plaats van een 'losse' hobby die ze zich eigenlijk niet kan veroorloven.
Bij mij komt er ook bloggen uit, niet verbazend dus dat ik me in haar verhaal herken. Met als hoofdonderwerp verwoorden hoe in mijn ogen het grote bouwwerk van de Rooms-katholieke kerk eruit ziet. Dit is mijn vorm van kunst, een creatieve verbeelding waar een paar woorden alleen niet genoeg zijn . Er zit een wereld achter de 'regeltjes' die mensen vaak wel kennen maar niet (meer) weten waarom ze er zijn en daarom af willen schaffen.
De visie van de kerk op menselijk leven en hoe het beste te leven, zou ik omschrijven als een bouwwerk waarbij alles in elkaar grijpt.
Je gaat ook niet lukraak in een kathedraal balken wegrukken omdat jij daar toevallig nou net even het nut niet van inziet. En dan verbaasd staan te kijken dat sommige mensen boos worden als je dat toch probeert te doen? (Ik doel bijvoorbeeld op ideeën om het huwelijk een 'modernere' vorm te geven waarbij afgestapt wordt van de, lang gebruikelijke standaard van man, vrouw en de kinderen die ze krijgen. Een stap die niet alleen mogelijk gemaakt worden door veranderde ideeën in mensenhoofden, maar ook door de stand van de technologie, van o.a. reageerbuisbabies, draagmoeders en geslachtsveranderende operaties.)
Maar de stap van begrijpen wat het (christelijk) huwelijk in de diepste zin IS, en al die tijd was, lijkt daarbij graag te worden overgeslagen.
Als je iets aan een groot, oud bouwwerk wilt veranderen, informeer jezelf dan eerst goed! (iets met dragende constructies enzo)
Terug naar het boek.Wholeness of Vision
Toevallig probeerde ik vanmiddag de allereerste blogs terug te vinden die ik van Jennifer Fulwiler las, eind 2010. Ik vond de titel My answer to "Do you want more children?", waarin Jennifer Fulwiler een 6-delig antwoord geeft op de vraag of ze meer kinderen wil. Het gaat mij hier om punt 4, “wholeness of vision”, het hebben van een volledig beeld van de situatie. Daarin vertelt ze het verhaal van auteur Sheldon Vanauken, die de klassieke memoir A Severe Mercy schreef. Na de dood van zijn vrouw Davy zocht hij contact met diens geadopteerde dochter. Op haar 16e was de vrouw zwanger geworden en had haar dochter afgestaan ter adoptie. Samen hadden ze geen kinderen. Deze relatie met de dochter van zijn vrouw werd voor de man heel belangrijk.
Zoiets kun je natuurlijk nooit zien aankomen. Toen de vrouw dit besluit nam wist ze niet wat er in de toekomst zou gebeuren. Wij mensen zien namelijk nooit het hele plaatje.
Voor Jennifer Fulwiler verbeeldt dit verhaal, dat ze de hyper-controle-modus enigszins moest loslaten en op God vertrouwen als het gaat om kinderen. Niet de verantwoordelijkheid loslaten, maar erkennen dat je niet alwetend bent en in je keuzes rekening moet houden met meer dan je eigen beperkte visie, en voor een gelovige is dat God.
Maar het rare was, dat ik dit verhaal en het begrip “wholeness of vision”, onlangs ergens gelezen had! Ik moest even denken maar toen wist ik het... in dit boek!
En nu vraag ik me af wat het mij wil zeggen.
(Tussen de vorige alinea en de volgende zit een dag, en als ik verder ga schrijven tik ik als warming-up A beautiful dream in op YouTube. Ik kom een interview tegen voor het programma World Over van Raymond Aroyo, en daar hoor ik dit begrip voor de derde keer! Wat wil het mij toch zeggen???)
I wrote it for anyone, who struggles between their obligations and their passion.
Dat is het antwoord op de vraag voor wie Fulwiler het boek geschreven heeft. Voor iedereen die een belangenstrijd heeft, tussen wat ze noemt je blauwe vlam, je passie, dat waar je energie van krijgt, en je dagelijkse plichten en bezigheden. Natuurlijk lijken die vaak met elkaar in strijd te zijn, zeker als je, zoals zij, een hoofdstuk van je boek wilt schrijven en je baby net haar eigen spuitluier blijkt te hebben ontdekt (daar kan mijn man zo kleurrijk over vertellen: ik heb er eerlijk gezegd weinig herinneringen aan ;-).
Tijdens een 'retraite voor extraverten', krijgt de introverte Jennifer Fulwiler advies van Fr. George, die haar een nieuwe kijk aanreikt voor de situatie waarin verplichtingen en passie met elkaar in botsing zijn.
Do this work that God is calling you to do, but do it as one part of something bigger - your family.
Doe het werk waartoe God je roept, maar doe het als onderdeel van iets groters - je gezin.
 |
Advies van fr. George
|
Think like you are a member of an orchestra. and not a soloist. You are part of something bigger, and yes, your work, playing your music matters, but it matters more when it's part of something bigger.
Denk alsof je onderdeel bent van een orkest en geen solo. Je maakt deel uit van iets groters, en je werk, je muziek, doet er wel toe, maar het doet er méér toe als het deel uitmaakt van iets groters.
Wauw, mooi blog!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel!
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Verwijderen(❤ ͜ ❤)
BeantwoordenVerwijderen