Als je eens wist...

De titel van het bovenste boek van mijn zomerstapel, waar ik het vorige keer over had, namelijk Sex, Jesus and the conversations the church forgot, sprong bij ons thuis nogal in het oog. Mijn zoon kon er maar moeilijk aan voorbij lopen zónder er iets over te zeggen.

Je gaat dit boek toch niet net lezen als ik een vriend op bezoek heb?

Dat was ik op zich niet van plan. Toch vraag ik hem meteen even waarom niet. Ik krijg geen antwoord, slechts een paar rollende ogen.

Ik vind dat de titel de lading goed dekt. Binnen de kerk* wordt de boodschap van wat seksualiteit ten diepste is, niet altijd goed weergegeven. De christelijke boodschap is, blijf maagd, en daar blijft het dan bij. Maar waaróm, en of het ertoe doet wat je daarnaast nog uitvreet, komt onvoldoende ter sprake.

Jamie Ivey belandt daardoor in een dubbelleven. In haar boek If you only knew neemt ze de lezer op een meeslepende manier mee op 'reis', weg van geloof, via diverse vriendjes, tot ze als ze ergens in de twintig is, een 'encounter met Jezus' krijgt. In de stilte van een mensenhart, of door bepaalde gebeurtenissen, kan het voorkomen dat je de stem van God herkent.

Niet lelijk of saai en toch maagd

Emily Wilson, wiens boek verder op de stapel ligt, is iemand die minder gedwaald lijkt te hebben, en heel toegankelijk spreekt over de dingen die niemand zegt over jezelf bewaren voor het huwelijk. Zij is inmiddels getrouwd, met een Nederlander! Maar veel video's zijn van de tijd dat ze nog vrijgezel was.

Allemaal jonge mensen die vroeg of laat besluiten niet (meer) mee te doen met de wereldse opvatting waarin seksualiteit los is komen te staan van het huwelijk, ofwel de hook-up** cultuur.

Het afzweren van de christelijke moraal

Mijn ouders, en velen met hen, hadden, in de jaren ' 60, alles wat deed denken aan de christelijke moraal, dat seks hoort binnen het huwelijk en alléén daar, afgezworen. Ik dacht dat het een kwestie van tijd was voordat iedereen die vrije moraal zou omarmen. Mijn generatie zou die trend verder voortzetten en nog minder aan geloften en trouwen zou doen, en dat is ook gebeurd.

In hoeverre de kerk haar oude idealen nog had, werd me na mijn bekering niet meteen duidelijk. Oudere mensen durfde ik er niet naar te vragen. Dat leek me onbeleefd, en in veel gevallen pijnlijk, want zij waren zelf soms ook gescheiden of hadden kinderen die niet meer wilden trouwen terwijl zij dat wel graag hadden gewild. Ook was ik bang dat het samenwonen dat ik inmiddels zelf deed, niet mocht. Van de gezinnen die wij tegenkwamen rond doop, communie en vormsel bleek echter dat een aanzienlijk deel ook niet getrouwd was.

Er waren dus tegenstrijdige feiten omtrent de christelijke/katholieke situatie van seksualiteit en het huwelijk. Ik had niemand om te vragen hoe het nu precies zat. Ik heb deze vragen daarom jaren laten liggen, terwijl ik wel naar de kerk ging, totdat ze weer actueel werden toen we in 2010 het plan hadden opgevat te gaan trouwen.

Geloof en internet

Tot die tijd had ik vermeden informatie over geloof op internet te zoeken, omdat ik vond dat je dat niet via de computer maar 'in het echt' moet leren. Via iemand in de kerk, die ik er toch zijdelings naar had durven vragen, kreeg ik een tip waar ik online informatie kon vinden. Via deze Amerikaanse site ontdekte ik blogs, en later ook filmpjes zoals van Emily Wilson op YouTube. Deze verhaalden over, vaak jonge mensen die een weloverwogen besluit hadden genomen seks (in ieder geval vanaf dat moment) te bewaren voor het huwelijk.

Langzamerhand veranderde daardoor mijn kijk op seksualiteit. Ik vond het niet meer zo gek om seksualiteit, trouw en het huwelijk onder één paraplu terug te brengen. Dat plaatje begon ineens weer te kloppen.

Daarvoor was het nodig geweest, dat ik anderen over hun ervaringen heb horen praten, en mijn eigen verhaal herkende in het hunne. Dat houvast was voor mij belangrijk, omdat ik dat niet direct vond in de kerk waar ik heen ging, en ook niet in mijn eigen familie en omgeving.

Ik vermoed dat velen zich wat verloren voelen en zweven tussen geloof, traditioneel christelijk en andere vormen van spiritualiteit, en de meer materieel ingestelde wereld om ons heen, met al zijn eisen. Je denkt soms dat het beter kan, maar omdat je het nergens beter ziet, denk je laat maar, ik zal het wel verkeerd hebben. We zoeken vaak wel naar liefde en trouw, maar geloven niet meer dat het traditionele geloof van het christendom antwoorden heeft, of dat we ze in de praktijk kunnen brengen. Dus doen we maar mee met wat we om ons heen zien, en we beseffen vaak niet eens, dat het ook anders kan.

Christelijk huwelijk weer op het menu

Het christelijke beeld van het huwelijk, dat van het menu verdwenen lijkt te zijn, moet op het 'keuzemenu' terugkeren. Zeker in onze cultuur waarin je verder eigenlijk álles kunt kiezen.

Ik pleit er niet voor terug te gaan naar de geslotenheid van vroeger, de cultuur van verzwijgen en buitensluiten.

Maar de huidige cultuur waarin  'alles kan, alles mag', en eigenlijk ook 'moet', geeft ook niet de indruk van een voortschrijdende evolutie.

Er is ook een weg van trouw, een weg van vergeving.

Waarin wij onszelf weer leren kennen als geliefde schepsels van God, in plaats van dat we vastzitten in het beeld, dat we niet meer dan een door toeval ontstaan hoopje cellen zijn. En alle gevolgen die die zienswijze heeft voor de manier waarop wij, mensen, elkaar behandelen.

*Ik vat hier katholiek en protestant in één noemer omdat ik het voor het nut van deze blog niet belangrijk vind nader op de verschillen in te gaan. In andere blogs zal ik er wellicht wel nader op in gaan.

**Een paar artikelen die een beeld geven van wat in Nederland onder hook-up of scharrelcultuur verstaan wordt, vind je hier. Wat mij vooral opvalt, is dat het gebruikelijk is dat mensen zelf niet weten of ze nu een relatie, een scharrel of een vriend met een extra voordeeltje hebben. Menig man of vrouw gooit liever zijn schoen uit het raam dan dáárover te beginnen. Manlief vond zelfs een compleet onderzoek van de hookup- of scharrelcultuur.