Trainigsdag deel één: Beïnvloeden, Profileren en Pitchen, ofwel: Hoe ik in Den Bosch mijn muts verloor

Drie sprekers delen met ons hun ervaring over dit onderwer, waaronder Roeselien Wekker. 20 Jaar in het artiestenvak brengt zij ten tonele, nu binnen het kader van De Elevator Pitch. Deze, in het Nederlands moeilijk te vertalen term - diverse vertaalmachines gaven niet thuis - wordt door de NRC het beste omschreven als:

een ‘verkooppraatje in de lift’, een korte presentatie waarin iemand zichzelf en zijn vaardigheden enthousiast aanprijst.

Dit wordt ingezet als hulpmiddel, bijvoorbeeld voor sollicitanten of voor mensen die (nog beter) hun product aan de man willen brengen.

We beginnen vandaag met het eerste deel en beperken ons tot de eerste spreker. Ik wil deze blogpost namelijk niet te lang maken. Ik zal onderaan linken wanneer de volgende blog online staat.

Hoe ik in Den Bosch belandde

De dag begon thuis met een gezamenlijk ontbijt. Niet geheel zonder slag of stoot ging dat, maarja wij zijn niet gewend op zaterdag zo vroeg op te staan! Er was dus wat geruzie over wie waar zat.

Ik zat natuurlijk gewoon op mijn eigen plekje, dicht bij de keuken, maar even later in de bus was mijn vaste plekje, achter het raam bij de achterdeur, al bezet dus belandde ik op het bankje ernaast. Zat ik net een beetje voor me uit te staren, zag ik een bekend gezicht, dat ook blij naar mij keek! Het was mijn nichtje, die naar haar werk bij een kledingzaak ging.

Misschien kunnen we ook samen terugreizen?

, zei ze toen ze begreep dat ook ik de hele dag op pad ging. Ik liet haar de snapshot van de op 9292-OV geplande terugreis zien, maar ik zou net iets later dan zij op Centraal zijn.

Ik app wel even als ik weet hoe laat ik op Centraal ben,

, zei ik terwijl ze, nog voor Centraal, de bus verliet.

Muts, dacht ik bij mezelf, je had een foto moeten maken voor je Instastory, en voor deze blog!

Gemiste kans.
Nouja.

Trein van Den Bosch naar Tilburg

In de trein van Den Bosch richting Tilburg verloor ik mijn muts. Ik heb hem het laatst gehad toen ik  op het perron (het was perron 7) op de trein wachtte. Heel jammer want het was een mooi en geliefd exemplaar, knalroze van de H&M en pas 1 jaar oud (en dat is niet oud voor een muts).

Loslaten, zei ik streng en volhardend tegen mezelf. De trein was natuurlijk allang verder gereden en de verzendkosten zouden wel duurder zijn dan een nieuwe muts (ik ben lid dus H&M rekent mij geen verzendkosten).

- verlaat blog, zoekt online muts maar vindt alleen dit oudroze exemplaar, helaas een kleur die nu blijkbaar in de mode is, maar mij niet staat -

- en maakt toch even melding van dit verlies bij de NS, want je weet maar nooit -

Loslaten, zeg ik nog eens bij mezelf en dat kost me toch wel wat moeite.

Wees blij dat je je telefoon nog hebt.

, en inderdaad.

Bus van Tilburg naar Zonnewende

Het was tien minuten lopen vanaf de bushalte waar 9292 me heenstuurde: halte Tilburgseweg. Ik had wel degelijk het goede huisnummer ingevoerd maar blijkbaar wist 9292 niet, dat Zonnewende een aparte halte was. Daar kwam ik achter toen ik hoorde 'halte Zonnewende', maar niet snel genoeg drukte omdat ik juist ná deze halte had willen drukken omdat ik, volgens 9292 dus, de vólgende halte pas had moeten hebben. Opletten dus!

Bij binnenkomst meldde ik mij. Ik had al betaald dus dat mocht ik overslaan. Feit en tip: ze hadden een stapel schriften en notitieblokjes liggen, die je gewoon kon meenemen! Dé oplossing voor de oude schoolschriftjes die ik nog heb liggen - ik gooi niet graag onbeschreven papier weg!

Het was niet supervroeg - als ik eerder had willen zijn, had ik een uur eerder moeten reizen want de bus vanuit Tilburg naar Zonnewende, lijn 141, gaat op zaterdag maar één maal per uur. Ik trok dus gauw een spurt naar de koffietafel, en slaagde er onderweg erheen nog net in twee bekenden van de cursus van vorig jaar te begroeten! En ook iemand die ik uit een Facebookgroep ken. Leuk om haar nu eens in het echt te zien! Ze zag er precíes hetzelfde als op haar profielfoto, ik herkende haar dan ook meteen  :-).

Katja Stienen, die ik ook nog van vorig jaar ken, opende de dag.

De eerste spreker

De eerste spreker was Emy Jansons. Ik had weleens een filmpje van haar hand gezien, bleek toen ik haar Youtubekanaal bekeek. Een voorbeeld van haar werk is dit filmpje:



Aan mijn rommelige aantekeningen, half in het Engels want de lezing was ook half in het Engels, zie je het internationale aspect van de jeugdigheid van Emy: haar dia's waren ook grotendeels in het Engels.

Dat was wel handig voor een jonge vrouw die ook aanwezig was, die samen met de tweede spreker was meegekomen. Toen ik haar aansprak - heel onofficieel belandden we tot 2x toe tegelijkertijd bij de wc's - bleek zij helemaal geen Nederlands te spreken. Toch had ze Emy wel voor een groot deel kunnen volgen, omdat ze ook in de marketing zit (en omdat de dia's deels in het Engels waren natuurlijk).

Emy leerde ons hoe je je product, als bijvoorbeeld had zij een evenement van de kerk, kunt verkopen. Daarbij liet ze een filmpje zien van 'ons aller' Jaap de Wit van Broodje Paap, die ook naar een kerk gaat en daar blijkbaar wat bijkleunt.

#1 Laat mensen via verschillende kanalen van je horen

#2 Roep op tot actie

Dit lijkt voor de hand te liggen maar mensen zijn volgens Emy toch een beetje ; 'Lazy Stupid', dom en lui; later komt deze stap bij Roeselien terug als laatste onderdeel van de Elevator Pitch.

#3 Mensen nemen makkelijker iets aan van experts

'Testimonials', getuigenissen, hebben hier hun waarde. Men heeft deze het liefst met naam dus niet anoniem. Het nut van sociale media komt hier aan de orde: gratis publiciteit, geloofwaardiger dan advertenties, een groter bereik, de kracht van herhaling, en... nog een keertje: het is gratis!

#4 Geef je klanten waarde

Als voorbeeld noemt Emy het 'zweetkamertje' in Leiden: een 'hokje' waar studenten vóór of na hun examen handtekeningen op de muur zetten (verleden èn huidige tijd): ik vroeg mij meteen af, heeft mijn alma mater Groningen ook zoiets, want dit heeft natuurlijk alleen waarde als het van de universiteit is waar je zelf daadwerkelijk bent afgestudeerd. Wij hebben dan weer Broerstraat 5, ons alumniblad en, hoe heet het ook alweer, dat stripje! Iets met ... straat of ... steeg. Met die punker die iets kreeg met die bekakte studente? Iemand...? Zelfde alma mater? Nee? Eeuwig jammer... Toch? ...Iemand?

Haha we komen er wel uit. Volgde keer verder met de tweede spreker, Ronald Buijsse: Academic Director Data Expert Program aan de Universiteit van Tilburg. Deze aantekeningen zijn bijna helemaal in het Engels, aangezien deze lezing ook helemaal in het Engels was. Misschien wordt mijn blog daarover ook in het Engels, dat zie ik wel als ik hem schrijf. Je mag me natuurlijk altijd om een vertaling vragen als ik zo 'gek' doe en zomaar een blog in het Engels post, maarja ik heb natuurlijk niet voor niets 6 jaar lang Engels gehad op VWO niveau en, als student, moesten we veel boeken in het Engels lezen omdat die boeken niet in het Nederlands vertaald waren. Niet me nu kwalijk nemen dat ik een opleiding genoten heb (die me totaal niet voorbereidde op mijn bestaan als huisvrouw, ik moet het doen zonder kook-, naai-, en hoe-houd-ik-mijn-opgroeiende-kind-bezig-les?).  Maar deze lezing is tenslotte van universitair niveau, gezien de occupatie van de spreker. Op dat niveau wordt doorgaans Engels als voertaal gebezigd.

En anders doe je maar Google Translate.

O.

Zo.

Fijne week en, ik verwacht vrijdag (mijn min of meer vaste blogdag) de volgende blog online te hebben.