Bij het wakker worden voelde ik me prima. Er stond 'mis' in mijn agenda. En behalve naar de mis gaan had ik ook het stressvolle plan opgevat om te gaan biechten in deze tijd voor Pasen. Daarvoor was vóór de mis gelegenheid (al kan het natuurlijk altijd). Aangezien ik al wel genoeg stress heb, had ik aan OLH gevraagd of Híj dan wilde zorgen dat het me lukte toch te gaan, als hij dat graag wilde tenminste. Ik vroeg het vol vertrouwen en liet het daarna los. En eigenlijk wist ik al meteen toen ik wakker werd: we gaan het doen vandaag. Ik stapte rustig uit bed en dacht er verder niet al teveel over na. Dit is een beproefde strategie: niet nadenken over iets moeilijks zodat je ook niet gaat twijfelen. Gewoon stap voor stap de dingen doen zoals je ze gepland had. Op de fiets waren mijn hersenen nog steeds kalm. Ik wist één ding te zeggen, en nog één maar die was wat vager. Er stonden honderd kinderfietsjes op het plein voor de kerk, van de kinderen van de naburige basi...
'Proeven deed ik jou en sindsdien dorst ik...'