Doorgaan naar hoofdcontent

Koffie, de afschaffing van de biecht en een shoplog van de Action


Bij het wakker worden voelde ik me prima. 

Er stond 'mis' in mijn agenda. En behalve naar de mis gaan had ik ook het stressvolle plan opgevat om te gaan biechten in deze tijd voor Pasen. Daarvoor was vóór de mis gelegenheid (al kan het natuurlijk altijd). 

Aangezien ik al wel genoeg stress heb, had ik aan OLH gevraagd of Híj dan wilde zorgen dat het me lukte toch te gaan, als hij dat graag wilde tenminste. Ik vroeg het vol vertrouwen en liet het daarna los.

En eigenlijk wist ik al meteen toen ik wakker werd: we gaan het doen vandaag. 

Ik stapte rustig uit bed en dacht er verder niet al teveel over na. Dit is een beproefde strategie: niet nadenken over iets moeilijks zodat je ook niet gaat twijfelen. Gewoon stap voor stap de dingen doen zoals je ze gepland had.

Op de fiets waren mijn hersenen nog steeds kalm. Ik wist één ding te zeggen, en nog één maar die was wat vager. 

Er stonden honderd kinderfietsjes op het plein voor de kerk, van de kinderen van de naburige basisschool, maar van binnen was de kerk donker.

Ik zocht een plekje voor mijn, opeens zo volwassen lijkende, fiets tussen de mini-variantjes en liep de donkere kerk in. Daar wachtten de secretaresse en de koster mij op en toen wist ik meteen hoe laat het was. De pastor had zich ziek gemeld. 

Ik had zoiets van, hóe dan, ik weet zéker dat *Hij* wilde dat ik vandáág naar de mis zou gaan, én biechten. 


Er was koffie in de keuken, een oprecht bakkie troost. We praatten over onze kinderen, het virus en de oorlog. We was de secretaresse en ik, want ik was de eerste.

We hadden het over hoe de kleine kinderen op school een lied hadden gezongen over de oorlog.

Over hoe onze wat grotere zoons niet naar school willen fietsen respectievelijk niet met de bus naar school willen. 

Ondertussen druppelden er meer mensen binnen voor koffie.

En toen begon er iemand over de biecht. Hoe ze vroeger eens per week met school gingen om te biechten op vrijdag. En dat ze blij was dat dat nu niet meer zo gaat en dat het van haar ook niet meer hoeft. 

Dat het toch niet is afgeschaft, zei iemand anders. Die zich ineens tot mij keerde: Was jij soms extra vroeg gekomen om te biechten?

Ik meende een lichte spot te horen in haar stem: dit kon een grapje zijn. Ik besloot dat de waarheid in dezen wellicht de beste strategie was. Als ik zou zeggen, 'nee natuurlijk niet', dan zou dat, behalve een leugen, geheid problemen opleveren als ik een volgende keer alsnog betrapt zou worden bij de biechtstoel door het immer oplettende kerkpubliek. En daar reken ik mezelf ook toe ;-)

'Jazeker, ik was hier al om vijf over negen!'

Het was even stil, want dit kon natuurlijk even goed een voortzetting van de grap als de waarheid zijn.

Toen vertelde Grappenmaker dat ze niet meer goed durfde te biechten omdat het al zo lang geleden was en dat ze niet meer wist hoe het ook weer precies ging. 

'Moesten jou kinderen biechten voor de eerste communie?' vroeg ze, niet aan mij want dat antwoord is duidelijk. 'Nee, en mijn dochter is 45 dus reken maar uit.'

De jongste moeder in het gezelschap opperde dat daar eigenlijk wat meer uitleg over zou moeten komen.

'Nou dat hoeft van mij niet hoor', zei Moeder met dochter van 45.

Oké, dacht ik, zou dít het eigenlijke plan van OLH zijn geweest in plaats van biechten? Hij wist natuurlijk dat de pastor ziek zou zijn en had Hij soms daarom dit andere plan bedacht? 

De kikker


Ineens ontstond er tumult bij mijn buurvrouw aan de koffietafel. De zoon van de Jonge Moeder, die ook mee was, had een groene kikker gevouwen. Je kon erop drukken en als je dan losliet dan sprong de kikker omhoog, net als bij dat spelletje. Buurvouw probeerde het. Ik schoof haar de geopende koekjestrommel toe als target.

'Probeer jij het maar', zei ze en schoof míj de kikker toe. Ik dacht, o nee, hubris, overmoed, straks kán het helemaal niet. Maar het lukte! Het beest belandde tussen de niet-milieuvriendelijk-maar-wel-hygienisch-verpakte koffiekoekjes. Moeder met dochter van 45 sprong op om te zien wat daar de koekjestrommel in vloog. 

'Mag ik hem hebben? ', vroeg ik aan de kleine maker van de springkikker. Het mocht. Hij vouwde er nog één. Toen hij met zijn moeder wegging fluisterde hij 'jullie mogen ze allebei houden hoor!'. 

'Ik ga ze in mijn planner plakken', deelde ik mijn voornemen. Want aan een gedeeld voornemen is makkelijker gevolg te geven! 

Daarna ging ik naar de Action. In een volgende blog volgt wat ik kocht, of het op mijn lijstje stond en nodig was. 



Reacties