Johannes

Het is me inmiddels even ontschoten waarom ik mezelf in een eerdere blogpost (Under Pressure) zag als wegbereider. Natuurlijk ben ik de oudste en krijg daardoor bepaalde ervaringen (proefkonijn voor mijn ouders, ik heb het áltijd gedaan, óók als ik het niet gedaan heb). Maar Johannes is natuurlijk méér dan een oudere broer van Jezus (broer/neef/achterneef, daarover deden ze niet zo moeilijk in die tijd). Hij is een asceet die de woestijn introk.

De bijbeltekst uit het Johannesevangelie zoals die vandaag in katholieke kerken gelezen word, en ook thuis, vind ik één van de mooiere bijbelteksten:

In het begin was het Woord en het woord was bij God en het Woord was God.

Dit was in het begin bij God.

Alles is door Hem geworden en zonder Hem is niets gewor­den van wat geworden is.

En dan specifiek over Johannes:  

Er trad een mens op, een gezondene van God; zijn naam was Johannes.

Deze kwam tot getuigenis, om te getuigen van het Licht, opdat allen door hem tot geloof zouden komen.

En dat ware licht was, en is, natuurlijk Jezus. En díe geboorte vieren wij nu. Met brood. Onder andere.

Proost! Omdat ik even bezig was met de kaneelbroodjes had de gist, bubbelend voor de volkorenbroodjes, alle kans om een feestje te vieren. 

Boven de kaneelbroodjes met suiker en kaneel, onder de gewone broodjes.

Dit is de merel die ik tegenkwam tijdens mijn woensdagse hardlooprondje.

Deze broodjes, opzettelijk zonder icing gelaten voor iemand die ze nu tóch met icing eet..., zouden bijna door kunnen gaan voor lussekatter voor St. Lucia.

Zalig Kerstfeest!