Proeven en Geloven

Er zit wel een nieuwe aflevering in de pen, maar vandaag kwam er even wat tussen. Ik moest me met een familie-aangelegenheid bemoeien, en en passant ook nog even tanken, mezelf klem rijden omdat de doorgaande weg naar het dorp van mijn jeugd nu dood loopt. Dat betekent dus omrijden en mijn weg vinden over wegen die verplaatst zijn. Zelfs het ooit zo kleine station heeft nu een trap naar de hemel en een verdieping - geen foto want ik zat achter het stuur. Nee er was vroeger geen AH-to go of dubbel spoor voor de hogesnelheidstrein. ... maar ik heb wel een foto kunnen maken die héééél erg aan Minecraft doet denken.  Kan iemand raden waar dit is? Nadat ik mijn boodschap heb afgeleverd overweeg ik of ik fut en zin heb voor een tripje 'down memory lane'. De kortste weg naar huis is de weg door het centrum, langs mijn ouderlijk huis. Ik stuur langs de nieuw bewegwijzerde route richting centrum, zeker niet de kortste weg zeg maar gerust een omweg, en ik parkeer de auto op een ...

Lord of the Flies. Heer van de vliegen. Zo dacht ik toen ik moe en bezweet van het fietsen, op het bankje zat in de achtertuin, in het nazomer-namiddag-zonnetje. Er landde een vlieg op mijn been. En toen nog twee. Negeren leek me een goede optie . Maar dat hield ik niet vol, dus af en toe wapperde ik ze weg. Steeds kwamen ze weer terug. Het is net als met vervelende mensen dacht ik. Zinloos om je eraan te ergeren, maar af en toe kun je het toch niet laten. Zo mijmerde ik verder over het wezen vlieg , en ik moest denken aan een blog die ik laatst tegenkwam,  waarom heeft god de mug gemaakt . Die heb ik voor het gemak even teruggezocht want eigenlijk had ik die overgeslagen om de jeuk te voorkomen, die je krijgt als je dit onderwerp bezigt. Maar muggen prikken en vliegen niet. Die kunnen dus niet zoveel kwaad - tenzij je open wonden hebt want ze komen natuurlijk wel net van de kliko. Maar toen mijn aandacht niet meer bij vliegen was, niet bij de echte tenminste maar we...

In maart ben ik begonnen in  De geest van de liturgie  van Joseph Ratzinger / Paus Benedictus. Het is grappig om terug te zien hoe ik in het begin worstelde met dit boek. Maar ik wist van tevoren dat het kwartje ergens zou vallen. Zo werkt dat nu eenmaal. Gewoon doorzetten met ontspannen volharding. Het moment van helderheid kwam toen ik, een week of zes na het opnemen van de eerste video, het boek meenam naar de roze zusters. Daar was ik al een paar keer geweest om mee te doen met de aanbidding. Ik merkte dat ik behoefte had om niet alleen met mijn eigen gedachten in gebed te zijn maar ook te lezen. Daarom had ik het boek meegenomen en na een kwartier haalde ik het uit mijn tas. Dat voelde vreemd. Maar er was verder niemand, en zo raar is het toch ook weer niet om in een kapelletje een boek van de (vorige) paus te lezen. En toen was er dat moment. Ik besefte het nadat ik twee bladzijden in één ruk gelezen had zonder haperen (zoals in de video's). Het was also...