Proeven en Geloven

Hoe kan je je zondagmiddag beter besteden dan met een benefietconcert in de kerk? Superleuk, dat bedoel ik. Dus dat hebben we vanmiddag gedaan. Het kerkkoor, waar ik zelf ook in zing, mocht het spits afbijten. Zoonlief, die vandaag 16 geworden is, ja wat een planning, zingt sinds kort ook mee. Man, moeder en nicht zaten vooraan al te wachten. Andere oma en opa zagen we binnenkomen toen we net begonnen waren met zingen. Zijn we een hele een aparte familie dat we zo de zondagmiddag doorbrengen? Vast wel, maar gelukkig waren we niet de enigen. Melissa Zijsling, deelnemer van The Voice Kids, zong en werd begeleid door twee kids op gitaar en piano. Tussen de optredens werden lootjes getrokken. Iemand had duidelijk de hele plaatselijke middenstand en horeca afgelopen. Ik vind dat knap, dat zou ik echt niet durven vragen, zo van 'heeft u nog wat over voor de loterij van het benefietconcert van de parochie?' Helaas gingen de kapper-, de koffie- thee en eetbonnen en tenslotte...

Zoals ik al eerder schreef vond ik op 1 januari een zwerfboek. Zomaar tijdens een nieuwjaarswandeling op een bankje aan de rand van een woonwijk dat uitkeek op een weiland: Poppy Shakespeare van Clare Allan. Ik heb het boek inmiddels gelezen. Ik had stiekem al gekeken naar de recensies. Daardoor was ik gewaarschuwd voor het aparte taalgebruik: het boek is in spreektaal geschreven. Dat geeft een bepaalde sfeer, maar zeker in het begin vond ik het erg irritant. Maar het wende. N., de vertellende ik-persoon, beschrijft het Abaddon, de psychiatrische inrichting waar zij dagbehandeling volgt. Het gebouw heeft vele verdiepingen en hoe hoger je komt, hoe erger het met je gesteld is. De dagbehandeling is op de eerste verdieping. Dan wordt aan N. gevraagd een nieuwe patiënte rond te leiden: Poppy Shakespeare. De vrouw stond met haar armen over mekaar op één been geleund. Ze droeg een zwart pakje, een wit kanten blouse, zwarte kousen en slangenleren schoenen met hoge hakken. Misschie...

Er is een tijd geweest dat ik bergen schattige baby- en peuterkleertjes had. Die tijd is voorbij. Ergens tijdens de basisschooljaren kreeg zoonlief Bud zo langzaamaan een eigen mening over zijn kleding. Het begon ermee dat Bud, al op jonge leeftijd, knoopjes ging haten. Hij wilde geen overhemden, en toen hij op een leeftijd kwam waarop broeken geen elastiek meer hebben, toen vonden we de oplossing door een stukje stof over de knoop te naaien. We...? Ik dus. Vanaf een jaar of twaalf, dertien moesten de kleuren eraan geloven. Alles moest zwart zijn. Jarenlang waren we bij H&M geslaagd: die hadden een model broek dat, in een steeds grotere maat, jaren meeging.. Het was geen spijkerbroek, geen joggingbroek maar een gewone bróék. Ze hadden hem in geel, rood, groen en blauw. Via grijs en bruin kwam de overgang naar zwart. Gelukkig hadden ze diezelfde broek óók in het zwart. Totdat meneer mij voorbij streefde qua lengte. Maatje 176 werd te kort. Daar kwamen wij achter in ...

Ik wist al een tijdje van het bestaan van zwerfboeken, heb zelfs weleens een sticker gehad om een boek 'te zwerf' te leggen. Maar ik kon niet beslissen welk boek. En kan dat nog steeds niet. Maar vandaag kwam ik, tijdens een frisse nieuwjaarswandeling voor de nodige beweging en zuurstof, een echt zwerfboek tegen! Netjes verpakt in plastic, met zo'n geraspte kaas-sluiting. Eerst dacht ik nog, lekker laten liggen. Ik vind de voorkant vreselijk en bovendien lees ik zelden romans. Maar dat is niet meer helemaal waar. Sinds ik een stapel boeken voor zoonlief van de bieb heb gehaald voor zijn boekenlijst, ben ik zelf ook weer aan het lezen geslagen. Op zoek naar fatsoenlijke en actuele literatuur. Een klus op zich. Na eerst een stuk doorgelopen te zijn, keerden we toch maar terug naar het bankje aan de rand van de woonwijk, uitkijkend op de weilanden. Het boek lag er nog, joehoe! De mensen in het huis achter het bankje zwaaiden naar ons maar dat zag ik niet want ik had mi...